McGonagall i Umbridge, czyli kłótnie śmiechu warte [Zakończone]

7. Ropucha nie mogła mieć tej satysfakcji!

McGonagall POV
Poczułam, że leżę na jakimś łóżku. Otworzyłam powoli oczy, które od razu zaczęły mnie boleć od nadmiaru światła. Mruģnęłam kilka razy, aby wyostrzyć obraz. Zorientowałam się, że jestem w skrzydle szpitalnym. Czułam się bardziej wycieńczona niż zwykle. Ledwo podniosłam rękę, aby przetrzeć oko.
- Och Minerwo jak dobrze, że już wstałaś- powiedziała Poppy, którą dopiero teraz zauważyłam.
- Co ja tu robię?- spytałam zdziwiona.
- Miałaś małą kłótnię z Umbridge- wyjaśniła Pomfrey.
- No tak. Kojarzę...- Różowa kurwa zapłaci mi za to!
- Pozwól, że cię zbadam- pokiwałam lekko głową, a ona od razu wzięła się za robotę.
- No kochana. Za trzy dni cię wypuszczę, a teraz idę powiadomić Albusa, że się obudziłaś
- Poppy?- wymruczałam.
- Tak Minerwo?
- Mogłabyś mi coś dać na wzmocnienie?
- Tak, już idę po eliksir- powiedziała i zniknęła za zasłoną.
Za moment była przy łóżku wraz z flakonikiem. Podała mi go, a ja z wysiłkiem opróżniłam jego zawartość.
- Dziękuję- powiedziałam i oddałam jej buteleczkę, a ta ją odebrała i poszła do Albusa.
W tym czasie próbowałam usilnie przypomnieć sobie kto mnie uratował, ponieważ to była jedyna rzecz, której nie pamiętam. Nagle pojawił się Dumbledore z szerokim uśmiechem na twarzy, a w jego niebieskich oczach było widać wesołe iskierki.
- Witaj Minerwo jak się czujesz?- spytał z troską Dumbledore siadając na stołku obok łóżka.
- Witaj Albusie. Dziękuję, czuję się w miarę dobrze- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- Czy pamiętasz to, co się działo w sali od OPCM po lekcji?
- Tak, pamiętam, lecz nie wiem kto mnie uratował.
- Uratował cię Severus.
- Severus?- zrobiłam wielkie oczy, bo nie mogłam w to uwierzyć.
- Tak, Severus.
- Severus Snape? Ten Severus Snape?
- Tak, ten Severus Snape- odparł spokojnie Albus.

- Mówisz o naszym przerośniętym nietoperku i postrachu Hogwartu?- dopytywałam dalej nie dowierzając.

- No dobrze a jak mnie uratował?- opowiedział mi o całym zajściu.
- Rozumiem. Szkoda, że nie zrobił nic Umbridge.

- Och Minerwo czy ty naprawdę musisz tak bardzo szerzyć nienawiść do tej kobiety?- zapytał zdenerwowany tym faktem dyrektor.

- Oczywiście, że tak, Albusie. Dobrze wiesz, że każdy ma satysfakcję z jej poniżania.

- Kochana ja ci radzę się uspokoić z tym. Pogrążasz się tylko. Każdy wie, że nie jesteś taka.

- Nie znasz mnie- mruknęłam.

- A może ty... nie robisz tego z nienawiści do niej tylko... jest inny powód?- zadał to pytanie sam sobie pod nosem.

- Co ty masz na myśli?

- Że ty... zakochałaś się w Dolores- wypalił, a ja zgromiłam go wzrokiem.

- Widzę, że ktoś tutaj poważnie przedawkował dropsy i gada głupoty oraz ewidentnie w tej chwili jest na haju- powiedziałam głosem przepełnionym jadem. Musiałam dowalić staremu piernikowi, bo teraz, to mnie wkurzył. To była poważna przesada.

- Dropsy są najlepszą rzeczą na świecie i wracając do tematu no to...- posłałam mu spojrzenie godne bazyliszka- A właśnie bym zapomniał. Chciałbym zgłosić do Ministerstwa to zdarzenie. Dzięki temu może nam się udać wykopać ją ze szkoły. Severus będzie twoim świadkiem.

- Ona już ma swoje zaufanie w Ministerstwie. To niemożliwe, żeby sprawa się udała. Poza tym ja też nie jestem czysta.

- Rozumiem. Czyli, że nie chcesz?

- Nie chcę- westchnęłam głośno od niechcenia.

- Niech ci będzie. To ja już pójdę. Życzę szybkiego powrotu do zdrowia i żegnam- mruknął i uśmiechnął się do mnie wesoło jak zwykle. Uwielbiałam ten uśmiech, więc go szybko odwzajemniłam.

Ten dzień w skrzydle szpitalnym spędziłam bardzo przyjemnie, co było zasługą przybycia kilku gryfonów, z którymi mi się miło rozmawiało oraz przybyli prawie wszyscy nauczyciele z wyjątkiem Snapea i ropuchy. Teraz było późno, więc ułożyłam się do spania. Kiedy spałam smacznie obudził mnie dźwięk kroków obok mojego łóżka. Poppy była pierwszą osobą, która mi przyszła na myśl.

- Poppy?- odpowiedziała mi cisza.

- Poppy to ty?- spytałam głośniej, a sytuacja się powtórzyła.

Powoli otworzyłam oczy, podparłam się do pozycji siedząco- leżącej i ujrzałam cień. Przedstawiał on kobietę "przy kości". Nagle ujrzałam jej twarz przed sobą. Co tu do cholery robi Dolka? Musze przynzać, że jej widok mnie nie mało zdziwił jak i zaniepokoił.

- Witam wśród żywych, Minerwo- mruknęła tym swoim przesłodzonym głosikiem i z pewnością uśmiechnęła się szyderczo.

- Czego chcesz?!- warknęłam zdenerwowana.

- Ależ spokojnie, kochana. Po co te nerwy?

- Mów po co tu przyszłaś!

- Ja tylko... chciałabym ci przedłużyć twoje wolne. Z pewnością ci się przyda- wyjaśniła.

- Co ty masz na myśli?- spojrzałam na nią podejrzliwie, a ta szybko wyciągnęła różdżkę.

- Crucio!- krzyknęła, a zaklęcie powędrowało w moją stronę, którego cudem mi się udało uniknąć.

Czym prędzej zaczęłam przeszukiwać szafkę, w celu zalezienia mojej różdżki.

- Tego szukasz?- spytała Ropucha, a ja spojrzałam na nią i ujrzałam w jej ręce moją różdżkę, którą wymachiwała, a w jej oczach pewnie były te iskierki zła- W tej chwili sobie nią nie poczarujesz, kochana.

- Oddaj mi... .

- Crucio!- przerwała mi. Zaklęcie ugodziło mnie w klatkę piersiową, przez co krzyknęłam żałośnie- To za to, że taka jesteś, Minerwo.

Klątwę trzymała na mnie dość długo. Nie dawałam jej za wygraną. Ropucha nie mogła mieć tej satysfakcji! Nie mogłam w tej chwili okazać słabości. Czułam się coraz gorzej i słabiej. Wtem wydusiłam z siebie kolejny krzyk tylko, że głośniejszy. Dzięki temu ona zarechotała zadowolona z siebie. Żałowałam, że nie jestem młodsza o przynajmniej jakieś 20 lat. Dzięki temu zniesienie tej klątwy byłoby dla mnie o wiele prostsze. Po chwili byłam już tak wycieńczona, że nie dawałam rady się poruszać. Nagle usłyszałam jak ktoś biegnie. Miałam nadzieję, iż był to ratunek.

- Dolores, zostaw ją!- po głosie rozpoznałam krzyk Dumbledore'a, w którym usłyszałam nutkę strachu i niepokoju.

- Bo co mi zrobisz?

- Chcesz zostać wydalona z Ministerstwa a przy okazji z Hogwartu?

- Niby jak to zrobisz?

- Mam swoje sposoby, więc radzę ci ją zostawić- ostrzegł ją Albus.

- Niech będzie, ale nie ma nic w zamian- mogłabym sobie uciąć rękę o to, że ona teraz uśmiecha się na ten swój sposób.

- W zamian możesz mnie potorturować- nie wierzyłam w to, że on mógłby się kiedykolwiek poświęcić specjalnie dla mnie.

- Zgadzam się- mruknęła i zdjęła ze mnie klątwę. Odetchnęłam cicho z ulgą- I tak się policzymy, Minerwo- dodała szybko.

- Crucio!- to były ostatnie słowa jakie usłyszałam, ponieważ zemdlałam z tego całego wycieńczenia.