ΤΈΡΑΤΑ #TBA2019

Κεφάλαιο 28

Κοιτάζω την λίμνη. Είναι πανέμορφη. Σηκώνομαι απο το χορτάρι και πλησιάζω την λίμνη. Ο ήλιος λάμπει πάνω στα νερά της και οι ακτίνες του παιχνιδίζουν με το νερό. Ένα αθώο χαμόγελο σκάει στο πρόσωπο μου. Βάζω τα πόδια μου μέσα στην λίμνη και σύντομα βουτάω ολόκληρη. Το λευκό φόρεμα μου γίνεται μούσκεμα. Σταγόνες νερού πέφτουν από πάνω μου. Πάω ακόμη πιο βαθιά στην λίμνη μέχρι που δεν πατώνω πια. Φεύγουν όλες οι στεναχώριες και οι προβληματισμοί από μέσα μου σαν το νερό να είναι μια σκούπα που διώχνει τα συναισθήματα. Κολυμπάω αργά και το μόνο που ακούω είναι τα πουλιά να κελαηδούν. Ο κόσμος για πρώτη φορά στα μάτια μου είναι όμορφος. Σύντομα η ηρεμία μου διαταράσσεται απο μια γνωστή ενοχλητική φωνή:

<<Ρέιβεν θέλουν να σε σκοτώσουν. Τους άκουσα που το λέγανε. Έρχονται να σε πιάσουν>> Το τέρας στέκεται δίπλα μου.

Κλείνω τα μάτια μου. Διάφορες αναμνήσεις περνάνε απο το μυαλό μου. Εγώ σε μια καρέκλα δεμένη. Ένα διαβολικό χαμόγελο. Μια κοπέλα με μεγάλα τρομακτικά μάτια. Το κεφάλι μου γυρίζει. Τότε είναι που θυμάμαι το εξής: το τέρας είναι άνθρωπος. Το είχα δεί πιο μικρή. Του είχα μιλήσει. Μου λείπουν κομμάτια απο την μνήμη που είναι πολύ σημαντικά. Αναπνέω και η ανάσα μου ακούγεται ξένη στα αυτιά μου. Πάω να μιλήσω αλλά κλείνω αμέσως το στόμα μου.

<<Ρέιβεν είμαι μαζί σου. Δεν είμαι ο εχθρός σου>> λέει το τέρας. Ανατριχιάζω.

<<Ποιός είσαι;>> Ρωτάω αγνοώντας ότι μου είπε.

<<Δεν μπορώ να σου πώ>> Η φωνή του ακούγεται βραχνή.

<<Γιατί;>> Ρωτάω με ενδιαφέρον και πείσμα ταυτόχρονα.

<<Γιατί θα θυμηθείς πράγματα που δεν πρέπει.>> Λέει και εξαφανίζεται μέσα στην λίμνη.  Βουτάω μέσα προσπαθώντας να το βρώ αλλά δεν είναι πουθενά. Έφυγε πάλι. Γιατί όλο φεύγει;