Κοιτάζω το πανέμορφο παλιό πιάνο. Είναι το μόνο που υπάρχει μέσα στο σπίτι. Όλα τα άλλα μοιάζουν κατεστραμμένα και παρατημένα σαν κάποιος να τα χάλασε. Κοιτάζω τον Τζόναθαν.
<<Ξέρεις να παίζεις;>> Ρωτάω σιγανά.
<<Ναι!>> Λέει και τα μάτια μου φωτίζονται από την χαρά. Λατρεύω τα πιάνο. Πάντα ήθελα να μάθω να παίζω. Κάθεται στην καρέκλα και αρχίζει να παίζει. Κοκκαλώνω με το που παίζει την πρώτη μελωδία. Κοιτάζω τα πλήκτρα του πιάνου που πηγαίνουν πάνω κάτω. Χάνομαι μέσα στην μελωδία. Αφήνω το μυαλό μου και την φαντασία μου να ταξιδέψουν. Μακριά απο το παρελθόν μου και το παρόν. Κλείνω τα μάτια μου σαν να είμαι σε ένα όνειρο που η ίδια δημιουργώ. Είμαι σε ένα λιβάδι γεμάτο τριαντάφυλλα. Φοράω ένα κατάλευκο φόρεμα και χορεύω μέσα στα λουλούδια. Το σώμα μου ανατριχιάζει. Ανοίγω τα μάτια μου όταν σταματάει να παίζει ο Τζόναθαν. Με κοιτάζει.
<<Αυτό ήταν υπέροχο>> λέω μαγεμένη.
<<Τι περίμενες απο εμένα; Κάτι μέτριο;>> Λέει και γελάει.
<<Πώς έμαθες πιάνο;>> Ρωτάω και το χαμόγελο του χάνεται απο το πρόσωπο του.
<<Πρέπει να πηγαίνουμε>> σχολιάζει.
<<Γιατί;>> Ρωτάω λυπημένη. Είπα κάτι κακό;
<<Θα μας ψάχνουν>> λέει και φεύγουμε.
Η διαδρομή προς τις σκηνές είναι σιωπηλή. Δεν μιλάμε. Τι έπαθε; Τον στενοχώρησα; Με το που φτάνουμε στις σκηνές γίνεται πάλι ο ίδιος σπαστικός που γνώρισα την πρώτη φορά. Γιατί φέρεται έτσι; Ίσως είναι ακόμη ο ίδιος αντιπαθητικός άνθρωπος που ήταν και στην αρχή. Απογοητευμένη φεύγω μακριά απο τις σκηνές και πάω και κάθομαι στο μέρος που κοιμήθηκα την πρώτη φορά. Στο χορτάρι κοντά στην λίμνη.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ΤΈΡΑΤΑ #TBA2019
Gizem / Gerilim«Μην με αφήνετε μόνη μου..» ψιθυρίζω με την αδύναμη φωνή μου. Κλαίω με λυγμούς «Άκουσε με Ρέιβεν θα πας κάπου καλύτερα και μην ξανά κλάψεις ποτέ!»Λέει η μητέρα μου φωνάζοντας «Τα τέρατα θέλουν να με φάνε..»φωνάζω και την κοιτάζω «Είσαι άρρωστη Ρέιβε...
