"Jimin, oğlum daha yer misin?"
Hoseok'un annesi zorla masadaki her şeyi ağızlarına tıkıyor, bir de üstüne bu soruyu soruyordu. Jimin hayatında yemediği kadar çok yemişti ilk defa.
"Teşekkür ederim, gerçekten doydum."
Hoseok da annesine doyduklarını söyleyip dururken dış kapının sesi duyuldu. Herkes birbirine bakıyordu. Kimin geldiği için değil, tma tersi kim kalkıp açacak endişesiydi bu. Neyse ki Jimin karnının şişliğinden rahatsız olduğu için biraz hareket etmek niyetiyle kalktığında Hoseok da ona eşlik etti.
"Ah baba,erken geldin." Jimin aile yemeği olacağını biliyordu , babasını göremeyince en başında kötü hissetmişti de, ancak şimdi gerçekten daha iyi hissediyordu. İçeriye giren adamın karşısında eğilerek selamladı.
"Erkenden çıkmam lazımdı tabi, misafirimiz için."
Jimin utangaç bir gülümsemeyle teşekkür etti. Ardından tekrar masaya oturdular. "Anne babam yesin, biz toplayalım masayı."
Hoseok ve Jimin masadaki boş tabakları alırken, babası ikisini de engellemişti. "Hayır, gelin sohbet edelim
Tokum ben, yemiştik iş yerinde. "
Bunun üzerine herkes oturma odasına geçmişti. Hoseok Jimin'in heyecanlı olduğundan emindi, bu yüzden elini hiç bırakmıyordu.
Babasının ve annesinin yan yana oturduğu koltuğun karşısına da ikili geçti.
"Ailemize hoşgeldin Jimin. Çekinme, ben babanım, Hyebin de annen."
