"Jimin..."
Evden ayrılmış, sokakta geziniyorlardı. Adını duyduğu gibi dikkatini sevgilisine verdi.
"Efendim?"
Hoseok çok düşünceliydi. Gözlerini birleşik ellerinden alamıyordu. Jimin tekrar ona seslendiğinde, gülümsedi. "Sence de, ileride evlenir miyiz?"
Bunlar Jimin'in aklını meşgul etmiyordu aslında. Anı yaşamayı tercih ediyordu. Ancak bunu Hoseok'a söylese kırılabilirdi. Onun yerine "Sen istiyor musun?" demeyi tercih etti. Aklından geçenleri bilmeyi isterdii.
"İstemiyorum."
Jimin'in adımları biraz yavaşladı. Hiç düşünmezdi ondan böyle bir şey duymayı. O değil miydi, bunun için sözler veren?
"Neden peki?" diyebildi. Bir anda vücudundaki tüm güç çekilmişti sanki.
"Sadece..."
Biraz duraksadı Hoseok. Neyi vardı bunun?
"Sadece, işte her şey bizim için hızlı ve kolay oldu. Evlilik ise ciddi bir karar ve ülkemizde bu olmuyor."
Bir parkın önüne gelmişlerdi. Sessizdi. Çocuksuz bir dünya bile düşünülemezken , ikisinin hiç çocuk sahibi olamayacağı akıllarına doldu o an.
"Bebekler, Jimin. Bebekleri çok severim."
O an sadece sustular. Aşk için bir şeylerden vazgeçmek zorunda mıydılar?
Örneğin, birbirlerinden.
