Linda'nın Hikayesi [Doctor Who]

B-1 "RÜYA"

Arkadaşlar ilk Wattpad hikayem olan Linda'nın hikayesi ile karşınızdayım!!! Hikayem kitabın adında da geçen Doctor Who ile ilgili bir fan-fiction (hayran-kurgu) hikayesi olacak.Hikayedeki Doktor çok sevdiğim Doktor olan Onuncu Doktorumuz olacak. Linda da onun elbette yol arkadaşı olacak. Yazdığım hikaye 4.sezon sonu ve 5.sezon arasında geçecek.Bu yüzden hiç DW izlememiş arkadaşlara spoiler yememesi açısından en azından 4. sezona kadar izlemesini tavsiye ederim ^^ İlk hikayem olduğu için yazım hataları gibi şeyler yapmış olabilirim. Şimdiden kusura bakmayın.

İYİ OKUMALAR !!!^^

Siyah uzun saçlarını uçuşturarak yürüyordum. Gecenin bir vakti olduğu için istemsizce de olsa içimde bir korku vardı.

Bir an duraksadım.

Bu...Bu gördüğüm...Bu gördüğüm doğru olamazdı.

Oradaki mavi şey bir anda kaybolmuştu!

Nasıl olabilirdi? Nasıl?

İllüzyon muydu ? Belki de sadece yanılmıştım.

Evet ya .

Sadece göz yanılması.

Gördüklerimi düşünmeyi bıraktım. Caddeyi yol boyu yürüyerek geçtim. Caddede sadece iki-üç kişi vardı. Belki de beş.

Ara sokağa girdim. Bizim evin olduğu  apartmanın önüne gelmiştim. Elimdeki mis gibi kokan çikolata parçacıklı kurabiyelerimin poşedini yere bıraktım. İki elime ihtiyacım vardı. Bu yaşlı kapının yaşlı kilidi insanı baya uğraştırıyordu. Hele de güçsüz bilekleriniz varsa.

Çantamın fermuarını açıp içinden anahtarımı şıngırtıyla aldım. Bizim sokakda bu saatte hiç kimse olmadığından ufacık ses bile fazla çıkıyordu.

Apartmanın kapısını biraz zorlayarak açtım.

Nolur kapı gıcırdamasın! Noluurr!

Oh be ! Şans benden yanaydı.

Elime poşeti alıp merdivenleri teker teker çıkmaya başladım.

Yürüdüm. Yürüdüm. Yürüdüm.

Ve sonunda 17 numaralı kapının önüne geldim. Bizim kapıydı tabiki bu. Mariah büyük ihtimalle uyumuştur diye düşünüp sessizce kapıyı açtım.

İçeri girip kapıyı kapattım. Mariah uyumamıştı. Ah nasıl unuttum! Bu gece onun asla kaçırmadığı dizisi vardı.

'Selam , Mariah. Ben geldim.'

Televizyona dalmış gözleri bana yöneldi.

Şaşırdı.

'Ah Linda dalmışım. Selam sana da.'

Bana yönelmiş gözleri bu seferde elimdeki poşete baktı.

'Harikasın. Damla çikolatalı değil mi ?'

Gülerek 'Evet. En sevdiğinden.' dedim.

...

Yemek yiyip  TV izledikten sonra kendimi zorla yatağa atmıştım. Ah Tanrım ! Bu iş beni yoruyordu.

Aralıksız uykuya ihtiyacım vardı.

Uyku.

Zorla kaldırdığım göz kapaklarımı kapattım.

Kendimi derin uykulara bıraktım.

Kapıdan içeriye girdim. Büsbüyük alan karşıma çıktı ortada parlak beyaz bir ışık vardı. Işığın arkasında bir adam.Kalp sesleri duymaya başladım bu seferki çok daha baskındı. Adamın yanına gittim.Elini bana uzattı.Elini tuttum ve yüzünü gördüm.

Çığlığı bastım.

Kafası insan değildi.

Kafası insan kafası değildi!

Bana bir şey diyordu.

Anlamıyordum.

Li... Bişey diyordu.Lin...Linda.

Bana sesleniyordu. Nereden adımı biliyordu?

Ne ? Şimdi de bağırıyordu!

'Linda sana sesleniyorum. Duymuyor musun?'

Ah bağıran bizim Mariah'mış.Gözlerimi daha uykum olsa da açtım.

'Linda diyen sen miydin?' Sesimde uykudan yeni kalkmışlığımın etkisi vardı.

'Evet.' Dedi. Evet o adam nereden adımı bilecekti yahu? Şüphelerden nefret ediyordum.

'Kabus mu gördün canım?' Diye sözüne devam etti.

'Evet. Geçenlerde sana söylemiştim ya tam adamın yanına gittiğimde uyanıyordum diye.' Mariah evet anlamında kafasını salladı. 'Bu sefer işte... Adamı gördüm.'

'Eee?'

'Yeşil renk kafası vardı. Uzaylı kafası vardı Mariah. Uzaylı kafası! '

Mariah adımı basarım şu anda çok ciddi durmasaydım kahkahayı basardı.

Kendimi geliştirmem açısından yorum ve oy atarsanız sevinirim. Bundan sonraki bölümün gelme zamanı gösterdiğiniz ilgiye bağlı olacak. Okuduğunuz için teşekkürler :3

-BekleyenKiz17.