Lost Stars (Jeon Jungkook ff)

Hoofdstuk 30

"Ik denk dat ik..." Weer pauzeerde ze.

Ik keek haar vragend aan. "Wat is er, Mia? Is het ernstig?"

Mia schudde haar hoofd. "Het is juist totaal niet ernstig-"

Gefrustreerd greep ik de balkonrand vast. "Waarom doe je er dan zo lang over om het te vertellen. Vertel op!" Mia deinsde achteruit toen ze de agressiviteit in mijn stem hoorde.

"S-sorry, maar ik denk toch niet dat dit het juiste moment is om je dit te vertellen." Mia draaide zich om en liep de deur door, naar binnen.

Ik wilde haar hand grijpen, maar ik was te laat. "Mia, wacht!" zei ik, maar ze draaide zich niet eens meer om. Ik wist dat ik haar alweer pijn had gedaan en ik had er nu al spijt van.

Waarom doe ik dit altijd? Gefrustreerd sloeg ik met mijn vuist op de rand van het balkon. Ik had haar moeten laten uitspreken... Ik liep naar binnen en deed de deur van het balkon dicht. Mia zat op haar bed en keek niet eens op.

"Mia... " sprak ik op en ik schrok toen ze opkeek. Er stonden tranen in haar ogen. "Wat?" vroeg ze. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen, maar het leek net alsof ze het niet eens merkte. Ze bleef boos de andere kant op staren. "Het spijt me. Ik had niet zo mogen reageren, maar ik maak me gewoon druk-"

"Je hebt altijd overal een excuus voor!" riep Mia kwaad. "Je vertelt me nooit iets en altijd heb je daar weer een reden voor die je dan ook niet kunt vertellen! Ik geloof dat je zelf niet eens weet wat je aan het doen bent!" Mia duwde mijn arm van haar af en ik viel op de grond door de kracht die ze erachter zette. Met grote ogen keek ik haar aan, terwijl ze opstond.

Ze liep naar de kapstok en greep haar jas en schoenen. Snel stond ik op. "Wat ga je doen?"

Mia gaf me een geïrriteerde blik. "Is dat niet duidelijk? Ik ga ervandoor!"

Mia liep naar de deur, maar voordat ze weg kon gaan greep ik haar arm vast. "Asjeblieft, ga niet..."

"Te laat. Laat me los!" Mia trok zich los en deed nog een poging om de deur te openen, maar dit keer trok ik haar in een stevige knuffel. "Mia, doe dit niet. Ik hou van je." Op dit moment was ik radeloos. Ging ze me echt alleen laten? Maar ik heb haar nodig!

Mia verstijfde in mijn armen toen ze mijn woorden hoorde. "Op wat voor manier, Jungkook?" fluisterde ze.

Ik begreep haar niet, maar voordat ik er überhaupt over na kon denken, trok Mia zich los en gooide ze de deur open. Ze liep door de deur, zonder ook nog maar één keer om te kijken en gooide de deur achter zich dicht.

Ik ging op het bed zitten en legde mijn hoofd in mijn handen. Dit keer was ik echt te ver gegaan.

Ik keek om me heen en zag dat Mia niets had meegenomen. Nu is ze helemaal alleen buiten en ze heeft niets bij zich.

Maar wat bedoelde ze met haar woorden? Ik stond op en besloot om alweer iets stoms te doen. Ik liep naar haar tas en haalde haar dagboek eruit. Misschien stond hier mijn antwoord in?

Ik slikte en opende langzaam het boekje. Ik bladerde naar de laatste beschreven pagina's. Het was van gisteren. Haar handschrift was niet netjes, zoals het normaal gesproken was en het papier zag eruit alsof het nat was geweest. Had ze gehuild, terwijl ze dit schreef?

Ik las snel de pagina.

Wat begon met een onschuldige interesse in hem, is al snel in iets anders veranderd. Ik wil het hem vertellen, maar ik ben bang dat hij zich niet zo voelt. En wat moet ik dan? Aan het begin van deze reis, wilde ik met hem mee omdat ik hem interessant vond en zodat ik eindelijk weg kon van huis. Maar nu...

Ik weet niet precies hoe ik me voel. Eigenlijk weet ik niet genoeg van hem om dit te voelen. Maar toch is het zo.

Ik hou van hem...

Ik klapte het boekje dicht.