Lost Stars (Jeon Jungkook ff)

~Hoofdstuk 18~

Het vliegtuig steeg op. De reis zou lang duren, maar we zaten dan eindelijk in het vliegtuig naar Parijs.

Ik was aan het nadenken over alles wat er was gebeurd. Ik wist zeker dat als ik haar nu had verloren dat het me heel veel pijn had gedaan. Ik kan niet van iemand houden! Maar het is te laat...

"Is er iets?" vroeg Mia bezorgd, toen ze mijn gefrustreerde blik zag. Ik keek haar aan. "Nee, er is niets. Ik ben gewoon blij dat je nog leeft."

Mia glimlachte. "Dankzij jou."

Ik knikte. "Wat zou er gebeurd zijn als ik daar niet was geweest? Je moet echt beter uitkijken, je hebt me beloofd dat je me niet zou verlaten." Ik merkte dat ik begon te ratelen en ik hield snel mijn mond.

Mia haalde haar hand door mijn hand. "Daar moet je niet aan denken. Wat als... Wat als. Daar heeft toch helemaal niemand iets aan?"

Wat als ik mijn ouders had kunnen redden? Wat als ik nee had gezegd toen mijn ouders hadden gevraagd of ik een lift naar school wilde? Zouden ze dan nog leven?

Wat als is voor mij een belangrijke vraag.

"Ik leef nog en daar gaat het om. Maar goed, ik zal voorzichtiger zijn."

Plotseling kon ik het niet meer aan. Wat als ik ze had kunnen redden?

Ik voelde tranen opkomen en ze vielen langzaam langs mijn wang op de grond.

"Jungkook, wat is er?" zei Mia. Ik gaf geen antwoord. "Alsjeblieft, laat me je helpen! Vertel het me alsjeblieft gewoon!" Mia leek gefrustreerd.

Kon ik haar niet een deel van het verhaal vertellen? Zou het kwaad kunnen? Ik wilde haar gewoon geruststellen. Ik weet hoe graag ze me wilde helpen en ze heeft genoeg geduld gehad.

"Sorry. Ik huil om mijn ouders. Ze zijn verongelukt in een auto-ongeluk toen ze mij naar school brachten. Ik kan alleen maar denken aan wat als ik ze had kunnen redden? Wat als ze me niet naar school hadden gebracht? Zouden ze dan nog leven?"

Mia's ogen werden groot en toen knuffelde ze me. "Sorry dat ik het vroeg. Maar denk je dat het jouw schuld is?"

Ik schudde mijn hoofd. "Ik weet dat het mijn schuld is. Ik heb ja gezegd toen ze vroegen of ze me naar school moesten brengen. Ik heb ze niet kunnen redden."

Mia keek gefrustreerd. "Je moet begrijpen dat het niet jouw fout is. Het was toeval dat ze je naar school brachten. Jij kon ook niet weten dat er een auto-ongeluk zou gebeuren. En over het redden, hoe had jij ze willen redden? Dan had jij misschien ook wel dood geweest!"

Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en verwerkte Mia's woorden. Misschien had ze gelijk...

Nee, ze had geen gelijk. Alles is mijn schuld.