Mijn wekker ging af om zeven uur. Ik stond snel op om hem uit te zetten. Ik keek uit het raam en het regende. Ik zuchtte.
Vorige week was mijn zestiende verjaardag geweest, en zoals als altijd deed ik dezelfde wens toen ik de kaarsjes uitblies. Ik deed die wens al sinds mijn tiende verjaardag.
Ik liep de trap af en begon te ontbijten, waar mijn vader al aan het eten was. Mijn moeder liep de keuken in. "Jungkook, het regent wel erg hard, zal ik je even naar school brengen?" vroeg ze.
"Als je dat zou willen doen, graag." antwoordde ik.
"Dan rijd ik meteen mee, ik moet toch die kant op voor mijn werk." zei mijn vader, terwijl hij eindelijk op keek van zijn krant.
Toen iedereen in de auto zat, reden we naar school. Mijn ouders begonnen ruzie te maken. Tegenwoordig hadden ze echt ontzettend vaak ruzie.
Ik deed mijn oortjes in en zette het geluid op zijn hardst, zodat ik ze niet kon horen.
Ze bleven maar schreeuwen naar elkaar en ook al hoorde ik ze niet bijna niet, wist ik dat dit de ergste ruzie tot nu toe was. Ik keek het raam uit. Het meer naast ons zoefde voorbij.
Plotseling hief mijn vader zijn hand op om mijn moeder te slaan. Ik wilde haar beschermen. Ik sloeg mijn vaders hand weg net voordat hij haar raakte en daarna ging alles heel snel. Mijn vader verloor de macht over het stuur, en de auto gleed over de gladde, onverharde weg.
Het meer kwam angstvallig dichtbij en in een kort moment sloot het donkere water zich rondom de auto. Mijn ouders klapten tegen de voorruit en waren bewusteloos.
Wat had ik gedaan? Ik moest uit deze auto, ik moest mijn ouders redden.
Zo snel als ik kon, maakte ik mijn gordel los en probeerde de deur te openen. Toen ik dat probeerde kwam er water de auto in. Het water stroomde met een enorme vaart naar binnen.
Ik was doodsbang. Ik maakt de gordels van mijn ouders los en probeerde nogmaals de deur te openen. Er stroomde alleen maar meer water naar binnen. Het water stond al boven mijn hoofd. Ik probeerde adem te halen, maar het lukte niet.
Plotseling hoorde ik sirenes buiten. Alsjeblieft, wees op tijd, dacht ik.
Toen werd alles zwart voor mijn ogen.
JE LEEST
Lost Stars (Jeon Jungkook ff)
Fanfiction"De prachtigste plek op aarde, ik heb het al gevonden, nu is het jouw beurt." vertelde mijn vader. En ik ging die plek vinden, hoe lang ik ook moest reizen en hoe ver, het maakte niet uit. Ik ga het vinden.
