aussi bon que

baba uyan, ben geldim*

Bir gece babası ansızın gitti bir çocuğun. Bu çocuğun kim olduğu veya babasının kim olduğunun bir önemi yoktu. O küçük çocuğun babası gitmişti işte, buydu önemli olan. Çocuk babasına usulca ''Nereye'' diye sordu uykulu gözlerle. Adam cevap vermedi. Çocuk babasının duymadğını düşündü. Sonra bir kez daha sordu aynı soruyu, sonra bir kez daha, defalarca.. Ama ne bir ses geldi etraftan ne de bir soluk. Çocuk korktu, tedirgindi. Ama emindi kendinden, babası onu seviyordu, babası gitmezdi. Öyle uykuluydu ki yinede kalktı yatağından. Babası içindi her şey. Sonra etrafa baktı. Baktı, baktı, baktı. Babası yoktu ortalıkta. Gitmiş miydi ?

Çocuk şaka olduğunu düşündü ve gülümsedi, içi rahatladı. Babam gitmez diye tekrarladı içinden defalarca. Belki on, belki yüz, belki binlerce. Sonra bekledi, bekledi. Bunca uykusuna rağmen öylece bekledi babasını.

Sonra sabah oldu ansızın. Çocuk beklemekten uyuyakalmıştı. Kapının sesiyle uyandı. Kapıyı açtı, babası hep tembihlerdi kim olduğuna bakmadan açma diye. Ama çocuk işte babası sandı ve açtı kapıyı öylece. Karşısın da bir adam ve bir kadın vardı bunlar babaannesi ve dedesiydi. ''Evladım, babanın bir süre işi var sonra yine aramıza gelecek, gelene kadar sana bizim bakmamızı söyledi'' dedi. Dedesi, baba annesine fısıldıyordu. Ama çocuk duyuyordu işte. Öyle bir fısıldama. ''Adam öldü, neyi kandırıyorsun, kimi kandırıyorsun be kadın? Bunu ben de yaşadım, babamı hep bekledim, ama sonra annem öldüğünü söyledi tam on altı yıl sonra. Her şeyi şimdi bilmeli''. Çocuğun zaten bilmesi gereken bir şey kalmamıştı ki artık.

Ama bir şey daha öğrenmişti. Hayat böyle acımasız bir yerdi. Babasına son kez sarılamadan, onu sen kez öpemeden, yüzünü son kez göremeden, o karanlıkta gitmişti babası o küçük çocuktan. Sonra aylar yılları kovaladı. Ama çocuk bir kez olsun babasını unutmadı, unutamadı. Onu hep kalbinde bir yerlerde sakladı. Öğretmeni ''Baban nerede?'' diye sorduğunda ''Kalbimde'' dedi hep çocuk. Gülenler oldu hep, ama çocuk yılmadan hep aynı kelimeyi söyledi. Kalbimde dedi. Biliyordu, babası onu bir yerlerden izliyordu, belki de bir gün gelecekti o kapıdan. Öyle bir umutla bekliyordu işte çocuk..