Küçük manolyalar diktim ruhuna, kalbin çürümesin diye.
Fakat bulutlar beyaz, istediklerimiz değil.
Gözlerimiz bir çukur boşluğunun son adımında
Düşmek için bir dal ararken, dal olmadığını gördüğünde
Sonu geldiğini fark ediyor ansızın.
gecenin yarısı, onsuzluğun tamamında.
Bir cümle yakıyor bazen insanı, hatta ve hatta bir kelime yetiyor
O kalp dedikleri şeyin parçalanmasına,
''öldü''
ŞİMDİ OKUDUĞUN
aussi bon que
Poesía"Ve sadece evler yıkılmazmış, insanlar da bir gün ansızın yıkılırmış, sen öğrettin."
