Ruhunun çiçekleri solmuş senin, gözlerinin bahçesi kurak olmuş.
Yaşamak kelimesi yokluğunda mecaz bir hal almışken artık sevgiye inanmıyorum.
Çocuktum, balonum patlar ağlardım sonra uçurtmam yırtılırdı hüzünlenirdim. Ama artık böyle şeylere ağlamadığını farkettiğinde büyüyor insan. Büyüdüğünde öyle çok şey değişiyor ki...
Saçımız uzuyor, ayak numaramız büyüyor, sevdiğimiz yiyecekler, hoşlandığımız işler değişiyor, hangi mesleği seçmek istediğimiz bile hep değişiyor. Ve sen büyüdüğünde küçük şeyler için değilde insanlar yüzünden ağlıyorsun. Ve bir de bilmediğim şeyler varmış, mesela tüm anılar hep güzel sanardım. Fotoğrafta ki kişileri mutlu sanardım, sanardım, sanardım...Ama göründüğü gibi değilmiş hiçbir şey. Anıların da görünme acıları, yaraları, sırları varmış.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
aussi bon que
Poesía"Ve sadece evler yıkılmazmış, insanlar da bir gün ansızın yıkılırmış, sen öğrettin."
