X_WORNG

32 0 0
                                    

เวลาผ่านไป ไวอย่างกับโกหก...

ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินเรียบร้อยหลังจากที่ผู้จัดการเข้ามาที่หอพักและจัดการเสื้อผ้าหน้าผมให้ฉัน ตอนเวลา... ตีสี่ คือ... ก็ไม่ได้จะว่าอะไรนะ แต่ตีสี่เนี่ยนะ? ใช่เวลาลุกขึ้นมาแต่งตัวเหรอ ฉันพึ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงเองนะ!

พูดแล้วก็โมโห ถ้าไม่ติดว่ามีงานที่ต่างประเทศปานนี้ฉันก็คงได้นอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างสบายใจแล้วโว้ย!

"เครื่องออกกี่โมงคะ" ฉันหันไปถามผู้จัดการที่นั่งเก็บของอยู่ใกล้ๆ เธอยกแขนข้างหนึ่งที่มีนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะเอ่ยบอก

"น่าจะสัก 7โมงนะ ตอนนี้ก็แค่รอคนอื่น"

โอ้แม้เจ้า... ตอนนี้พึ่งจะหกโมงเช้า แล้วยังต้องรอกคนอื่นอีก

"ทำไมพี่ปลุกฉันมาตั้งแต่ตีสี่ล่ะ! ที่จริงตอนนี้ฉันควรจะได้นอนต่อนะ" ฉันทั้งพูดทั้งอยากร้องไห้ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว ฉันอยากพักผ่อน แต่ผู้จัดการเหมือนจะไม่เห็นด้วย เขาเดินมาหาฉันแล้วยื่นมือถือที่แสดงข้อความบางอย่างเอาใว้ให้ดู

'ไปจัดการแชรินซะ อย่าให้เธอใส่เสื้อยืดกับกางเกงวอมก่อนออกไปข้างนอกเด็ดขาด' ประทาน

อ๊ากกกกกกกกกกก!!

อยากจะหัวฟาดพื้น! เป็นคำสั่งประทาน! เพราะฉันชอบแต่วตัวไม่สิ... เพราะฉันไม่ชอบแต่งตัวนี่ถึงกับจ้างคนมาดูแลอะไรแบบนี้เลยเนี่ยนะ นห่หบเากงด พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

"ฉันก็อยากพักเหมือนกันแหละน่า แต่งานก็ต้องมาก่อน กว่าคนอื่นๆ จะมาเธอก็งีบไปก่อนก็แล้วกัน" ผู้จัดการบอกแค่นั้นแล้วก็หันไปยุ่งกับเรื่องของเธอต่อ มองไปที่พี่เขาก็ทำให้ฉันได้แต่ถอนหายใจ คนที่เหนื่อยกว่าก็คงจะเป็นพี่เขา ที่จะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาแต่งตัวให้ฉันสินะ แต่มันก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยน สุดท้ายฉันก็ใส่แบบเดิม เสื้อเชิ้ต กับกางเกงยีนส์ จบ.

iKON - Blind LoveWhere stories live. Discover now