Be Strong
"Ma.." para akong bata na ngumangawa habang tumatakbo ako papunta sa nanay ko. Umuwi agad ako pagkatapos sa nangyari sa university kanina. I can't take it anymore! All of this! Hindi ko pa maproseso sa isip ko. Muntik nakong marape, tapos pinalabas lang kanina that i liked it? Bullshit!
"Shhh.. It's okay anak" pagpapatahan sakin ni mama. What i like about moms is like this, yung sinasabi nila na okay ang lahat kahit na alam mo mismo na hindi. Moms are there to comfort you through their words, and believe me, it works. Pero at this moment? I can't actually calm. Nagagalit parin talaga ako. But I have to, natakot na nga saken ang bestfriend ko, ayaw kong matakot din saken si mama, kahit na nanay ko siya, i know, takot siya sa kung anong pwede kong gawin.
"Mama..." patuloy parin talaga ako na ngumangawa habang niyayakap ang mama ko. I feel so lost. Ang daming nangyari, i know, my emotions is uncontrollable now. And natatakot ako because of that.
"Anak, gusto mo bang magsampa tayo ng kaso?"
Umiling ako.
What's the use? Money and power can run everything. Kahit na dugo't pawis na ang inalay mo, maglabas lang yan sila ng pera at mga koneksyon nila. Tsak, talo ka. Who are you diba? Me?,Im just a simple girl, hindi kami mayaman, I can't pay the court. I'll lost, that's for sure.
-------
Naalimpungatan ako kaya napagdesisyunan ko nalang na bumangon. The feeling didn't change, i feel so alone. Bumangon ako mula s kama at lubas ng aking kwarto.
"MA!..." agad kong.hinanap si mama sa buong bahay pero.hindi ko siya nakita. Now, i feel so alone, literally.
I decided to watch tv and relax. Nasa kalagitnaan na ako ng movie ng bigla nalang akong humikbi, hanggang sa naging hagulgul na.
I brokedown.
"AAAHHHHHHHH!" I shouted til the very tip of my.lung. Fuck! this loneliness is killing me!
Lahat ng nahahagip ng kamay ko ay sinisira at tinatapon ko. I feel so empty and alone. Lahat ng hinanakit ko this past few days, nilabas ko. I shouted and shouted and shouted.
"AHHHHHHHHHH!" I shouted like it's my last words. Napaupo nako sa sahig. Ang kalat ng ginawa ko, mga basag na vase, basag na mga frames, magulong sala. All the blades are scattered and im at the center. Kinuha ko ang isang picture frame na masa harap ko mismo basag na basag ang salamin nito. Im looking at my childhood picture right now, ang saya saya ko dito. Im at the park, nagkalat ang mga laruan ko at nasa gitna ako, hawak ko ang aso ko, which made me more depressed. Chachi is my favorite dog, yet binaboy siya. My dog was lost that time, and then natagpuan nalang namin siya na pinatay ng walang awa, i really cried hard.
I was comparing my 7 year old self and me right now. Ang layo, ang layo layo. Ang saya ko lang noon, yung mga maliliit lang na bagay ang iniiyakan ko, maliit lang na mga bagay ang hinihingi ko. Ang babaw lang ng kaligayahan ko, The Happy-Go-Lucky Ara, i want her back. Ayoko ng ganito ako, im so broken and all.i wish is to die. Pinulot ko ang bububog mula sa nabasag na frame. It's really pointy, and i even.look at myself at the small mirror. this is not me anymore. Tinutok ko ang bubog sa palapulsuhan ko. This is the only solution to my lonliness. Ayoko na ng may madamay at maproblema pa sa akin. I prefer to end my life like this. No more hassle. Binaon ko talaga amg bubog bago ko pinadaan at sinugatan ang sarili ko.
"AHHHHHHH!" i shouted because of the excruciating pain i felt, not just because of what i did, but it is about the shits life have given me right now. Nararamdaman ko na, ang bigat na ng talukap ng mata ko. Unti-unting nagiging madilim ang nakikita ko. Until i finally closed my eyes and uttered my last word....
"MAMA.."
-------------------
"Doc? kumusta po yung anak ko?" agad tanong ng nanay ni Ara ng pumasok na ang doctor sa silid nito.
"Misis, your daughter is depressed, and stressed. She's thinking too much lately, at pag nagiisip siya, it leads her thinking about death. That is what I assumed happened earlier."
"she's a bipolar, too much happiness, bawal sa kanya, too much sadness bawal din sa kanya. I did not expect na babalik to ngayon, She's been best at controlling her emotions this past few years. Maybe what happened did really bang her." saad ng ginang na may matinding awa na bakas sa tinig nito.
"maybe, at dahil sa kung ano man ang nangyari, napakalakas ng impact non sa kanya to the point na bumalik ang sakit niya." wala naman talagang magaakala na nagkokontrol ng emosyon si Ara, na dadating ang panahon na sasabog na siya at bumalik ang sakit niya. Which is happening right now. The incedent between her and Lanie, plus that jerk, Luke, did really banged her hard.
"What do you suggest for us to do doc?" lahat gagawin ng ginang para bumalik sa dati ang anak, at kung tuturuan niya ulit ito kung paano ikontrol ang sarili, pwes, kaya niyang gawin. Walang hindi kayang gawin ang ina sa anak na nangangailangan.
"You should keep an eye on her, if possible, always make her happy and.forget the incident just for awhile. And please do avoid pag yung natutulala na siya, kasi dyan siya nagiisip ng malalim and in that moment, mati-trigger na siya. I'll prefer you to a psychologist for more advices." happiness is always the best medicine. Naniniwala ang ginang na kaya niyang gawin sa anak yon, ang pasayahin, handang hamakin ang lahat mapasaya niya lang ito. Ngunit kaya ba ng anak niya na magcooperate sa nanay?
"Thank you doc"
"it's my duty, i'll have to go po, papupuntahin ko nalang ang psychologist if nakahanap nako. Good day misis" and the doctor left them in that room.
Napabuntong hininga ang ginang dahil sa binalita ng doctor, lumapit siya sa anak na natutulog sa kama. Hinaplos niya ang kamay nito na may benda dahil sa ginawang paglaslas sa sarili, hinaplos niya ang napakaamo nitong mukha, at dumako sa buhok nitong kasing itim ng sa kanya. She kissed her daughter's forehead with so much love and concern.
"Be strong, anak"....
