Τρέχω
Τρέχουμε
Και έγω και αυτή
Δεν γυρνάμε να κοιτάξουμε πίσω
Φοβόμαστε
Ετσι τρέχουμε
Χωρίς να ξέρουμε αν ακόμα μας κυνηγάει
Μπαίνουμε σε ένα στενό
Περιμένουμε
Ούτε εμείς δεν ξέρουμε τι
Αλλά τότε ακούμε βήματα
Και ξανατρεχουμε
Και..ΜΠΑΜ
Ενας πυροβολισμός ακούγετε
Γυρνάω
Την βλέπω κάτω στο πάτωμα
Αίματα είναι παντού γύρω της
Την πλησιάζω
Κάθομαι στα γόνατα δίπλα από το νεκρό πλέον σώμα της
Και τότε ξεσπάω σε κλάματα
Κλαίω
Κλαίω γιατί δεν μπόρεσα
Δεν μπόρεσα να την προστατεύσω
Δεν μπόρεσα να την κρατήσω
Δεν μπόρεσα να αποτρέψω τα πράγματα
Δεν μπόρεσα να μπω στην μέση
Και ενώ παρακαλάω να μπω εγώ στην θέση της
Κάποια γελάει... και είναι γνωστό αυτό το γέλιο
Μια φωνή.. Μια φωνή που μου λεει
<<Πρόσεχε τι εύχεσαι>>
Και μετά ένα πέπλο σκόνης μας τυλίγει και τις δυο
Και εγώ βρίσκομαι τώρα στην θέση της
Ανήμπορη
Πεθαμένη
Και εκείνη αντί να στεναχωρηθεί
Να ρίξει έστω και ένα δάκρυ
Γυρνάει την πλάτη της και φεύγει παρατωντας με μόνη
Γιατι?
Δεν ξέρω
YOU ARE READING
Locked Diary
PoetryΗμερολογια! Παντα κλειδωμένα! Ποτε δεν επερνες το θάρρος να τα ανοίξεις σε καποιον Και δεν εισαι ο μονος ουτε και εγω το εκανα Γιατι να το κανω τωρα θα ρωτησεις? Γιατι μετα πνίγεσαι Μετα δεν αντέχεις Μετα σε κατακρινουν ομως... Ναι μα δε... Μμμ αρχ...
