Locked Diary

Τέλεια ζωή

Μονή μου στη βίλα

Μεσα στο κενό μου δωμάτιο

Παντρεύτηκαμε

Αυτο 58 εγω 24

34 χρονια μεγαλύτερος

Δεν ηθελα την περιουσία του

Αλλα θα μου μείνει και αυτή

Χωρίσαμε και δεν ηξερα τι να κανω

Οταν με βρηκε ειπε πως ενα ανθος σαν εμενα δεν πρεπει να στεναχωριέται

Καπως ετσι παντρεύτηκαμε

Πλησιασα στο μεγαλο παράθυρο του δωματίου

Έβλεπα ολην την πόλη

Καπου εκει θα εισαι και εσυ

Χαμένος στις γκρι πολυκατοικίες

Καπνιζοντας τα τσιγαρα απο το πακετο που μολις θα είχες αγοράσει

Και θα ψαχνεις αγκαλιές να χωθεις και να χαθείς

Και απαλά χείλια να φιλήσεις

Θυμάσαι που μου έλεγες οτι μονο οταν σε αγκάλιαζα ένιωθες την ζεστια που έπρεπε?

Οτι μονο τα χείλια μου ηταν τοσο απαλα που θα μπορουσες να τα φιλας χωρις να ματώνουν τα δικά σου?

Μπορει ναι Μπορεί και οχι

Το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλες δεν ξερω αν ήταν νευριασμένο ή απογοητευμένο

"Καλη τέλεια ζωη πες του να σε προσεχει μην του φύγεις και αυτονου"

Ποτε δεν κατάλαβα

Και ξέρεις κατι

Η τέλεια ζωη ειναι αυτη που κάνεις

Χωρις διασημότητα

Χωρις κάμερες

Εσυ,κατι στενα,ένας αναπτήρας και ενα φρεσκοαγορασμενο πακετο

Να χάνεσαι και να μην σε βρίσκεις ουτε ο ιδιος

Οχι ο κοσμος να ξερει που εισαι

Να κοιτας απο ουρανοξύστες κατω και να εχεις την επιλογη και τον κίνδυνο αν θα πέσεις ή οχι

Όχι να κοιτας απο τζαμαρίες χωρις καμια επιλογή

Παντα ζήλευα το πως ζούσες

Και πάντα ζηλευες πως ζουσα

Δεν με αντέχεις

Ελεγες πως ζουσα καλύτερα

Ακούγετε ο ηχος απο τα σ'αγαπώ σου και τα ειμαι εδω

Ειμαι ψηλα και χαμηλά ταυτοχρόνως

Δεν ξερω αν κατάλαβες

Και ξερω σε κούρασα

Συγγνώμη που κουράστηκες και εφυγες απο την τέλεια ζωη σου απλα να ξέρεις πως εδω ζω ενα εργο αγάπης και ευτυχίας στις 3 το χάραμα

Η τέλεια μου ζωη λεγεται

Μια αυταπάτη,ενα θεατρο

Συγγνώμη που κουράστηκες εδω ζω την αυταπάτη μου ομως