Locked Diary

Κόκκινη φούστα μαύρο κραγιόν

Την κοιτάω

Ειναι ακομα εδω

Καθε βράδυ έρχεται

Απο τοτε που χωρισαμε την βλεπω σε αυτο το μπαρ με τα ιδια ρούχα

Και εκεινη με βλεπει καθε φορα και με αλλη

Δεν ξερω γιατί το ανέχεται

Γιατί δεν προχωράει

Μένει εκει απλα και περιμενη την ωρα που θα παω και θα της μιλήσω

Οπως εκανα οταν την είδα πρώτη φορα σε αυτο εδω το μέρος

Ηταν όμορφο κορίτσι

Με πολλές κατακτήσεις

Και την θυμάμαι

Εκείνη την ημερα φοραγε αυτην την κόκκινη φούστα που της πήγαινε τοσο πολυ

Δεν ηταν προκλητική

Ηταν ομορφη

Συνδύαζε μυαλο με ομορφιά

Αλλα δεν ηταν αυτο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση οταν την είδα

Οχι δεν ηταν τα ρούχα σιγουρα

Ηταν τα χείλη της

Τα ειχε στολίσει με ενα μαυρο κραγιόν που της πήγαινε τρέλα

Αλλοι αηδιάζαν στην σκέψη να φιλησουν αυτα τα χειλη

Εγω παλι οχι όμως

Και περιμένει εκει

Φοράει τα ιδια ρουχα

Το ιδιο κραγιόν

Πίνει το ίδιο ποτό με τοτε

Εχει την ελπίδα πως θα ξανα παω

Άτιμο πράγμα η ελπίδα

Σου δημιουργεί ψευδαισθήσεις

Ιδέες οτι κατι μπορεί να συμβεί ακομα

Και τωρα εσυ

Που έχεις ελπίδα

Δεν την δικής

Δες την ελπίδα της

Δες πως την έκανε

Δες την ελπιδα της που αργοπεθαίνει εκει περα