HAYAT Mührü

19.

Karanlık, gece belki de bizim vazgeçilmezlerimizdi. Doğan güneşe küskünlüğümüz vardı belki de. Belki de nefretimiz vardı hiç dinmeyen bir nefret di belki bizimkisi. Bizim gündüze, aydınlığa değilde geceye ihtiyacımız vardı ona sığınmaya onun arkasında durmaya. Mutluluğa değilde biz üzüntüye, ağlamaya mahkumduk sanki. Orda kilitli kalmışda açılmayacak bir kapı gibi onun ardında yaşıyorduk,onun arkasında geçerek yaşıyorduk. Sanki gündüz ayı ve yıldızı bekler gibi umudumuz vardı yüzümüz deki o gülücüğü o tebessüm dolu mutluluğu karşımızdaki aynada görmek gibiydi. Ay ve yıldız görünüyordu ama geceyi yine görüyorduk ama aynadaki bizi göremiyorduk işde o mutluluğu o tebessümü bulamıyorduk. Üzüntü, keder oysa bunları biliyorduk karşımızda ki aynada. Yaşamayı bezdiren bir kederdi bizimki de herşeyden yorup nefret ettiren bir hayattı yaşadıklarımız. Belki de mutluluğu bulamıyorduk ya da arama çabasına girmiyorduk sadece hüzün ve kederin arkasına sığınıyorduk. Ordan çıkmak istemiyorduk sadece orada kalmak istiyorduk. İstesek bile bulamayacağımızı düşünüp çaba sarf etmiyorduk çoktan bir pes eden eden bir biz vardık karşıda. Karanlığa, geceye sığınan biz vardık karşıda umutsuzca yaşayan. Aslında en kötü olan umudunun tükenmesini anlamaktır daha ne kötü olabilir ki? Umudun sonunda tükeniyor en kötü şey bu olsa gerek. Belki de böyle yaşamaya mahkumduk. Bizim tek günümüz belki gece, gündüzleri bir kabusdu. Hayatı böyle öğrendik belki biz sadece bunu bildik böyle bir hayatı gördük başka birşey düşünmeden biz böyle yaşamaya başladık. Biz hayatı böyle tatdık belki de böyle yaşamaya hep devam edecektik. Çünkü artık insana işlemiş bu yaşam sevinci değişmesi imkansızlaşıyor. Belki de sadece isteklerimiz yeni doğan güneşe gülmekti belki de, belki de hayata gülmek istedik sadece tebessüm ile yaşamaktı isteğimiz. Mutlu bir hayat sürmekti isteklerimiz. Dışarıdaki mutluluğa aldanmaktı oysaki tek yaptığımız.

☁☁☁☁☁☁
☁🎀🎀☁🎀🎀☁
🎀🎀🎀🎀🎀🎀🎀
🎀🎀🎀🎀🎀🎀🎀
🎀🎀🎀🎀🎀🎀🎀
☁🎀🎀🎀🎀🎀☁
☁☁🎀🎀🎀☁☁
☁☁☁🎀☁☁☁
☁☁☁☁☁☁