Ve ben terk edilmiştim karanlığa ve çıkmaz bir yola, bakınıyordum etrafa ne bir ses ne de bir kişi, yoktu işte kimse sessiz ve bomboş bir yer. Aklımda kalan yarım hayatım, gelecek korkum. Dedim ya terk edilmiştim sessiz ve kimsesiz bir yere bırakılmıştım. Bırakmıştım çocukluğumu, bırakmıştım hayatımı orda. Ben orda ölmüş ama hala da yaşamayı başarmıştım. Korkuyordu içimdeki ben, korkuyordu içimdeki çocuk. Çıkarılmayı bekliyordu. Korkuyordu karanlıktan ve en çokta ona sığınırken. Bağırıyordu ama ne duyan ne de kulak veren vardı.(söyleyemediklerini dile getiremediklerini yazıyordu) Korkuyordu terk edilmekten korkuyordu geçmişinde kalmaktan. Fazlaymış gibi geliyordu hayat. Alışkındı herşeye tek yaşamaya. İntihar ediyordu. İntihar ediyordu rüyalarında yaşamaya çalışırken yaşamayı severken. Boşluğa sürükleniyordu, çıkmaza giriyordu istemsizce. Kurtulmayı beklerken atıyordu kendisini ateşe. Yalvarıyordu içindeki çocuk dışarı çıkmak için. Vermiyordu, veremiyordu izin terk edildiği o yerde kalmıştı çıkamıyordu çünkü çocuk. Çıkarsa tekrar ölmekten korkuyordu kaldıramazdı, kaldıramazdım.
Özge ÖZDEMİR
10 Temmuz 2019
23:13
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYAT Mührü
Literatura FemininaHayata dair birkaç düşünceler :) iyi okumalar inşallah beğenirsiniz... ➡Karmaşık hayatlar saçma yaşantılar. 🍀Güzel HAYALLER hüzün dolu hayatlar.
