Bana Emir Verme!

• 1.Bölüm - "Babam için!"

Eylül: Ay yeter bunaldım ya! Çıkıcam çekil!

Ali: Eylül hanım babanızın emri! Çıkamazsınız!

Eylül: Hayret ya babam ne zaman beni bu kadar düşünür oldu!

Ali: Eylül hanım lütfen odanıza çıkın!

Eylül: Bana emir verme! Çıkmazsam naparsın!

Ali: Bunu.!

Ali Eylül'ü kucağına aldı.

Eylül: Ya napıyosun? Delirdin mi!?

Ali: Evet delirdim. Hiç mi söz dinlemezsin ya sen?

Eylül: Huyum kurusun!

Ali: Keşke!

Ali Eylülü odasına çıkardı.

Kapısının orda indirip içeri soktu ve kapıyı kilitledi.

Ali: Madem sen her türlü kapıyı kırıyosun bende yanında kalırım.

Eylül: Ya bırakk. Gidicem ben!

Ali: Hayır anlamıyorum gidipte ne yapıcaksın!

Eylül: Babamın nasıl pis işler çevirdiğini öğrenicem!

Ali: Eylül hanım!

Eylül: Hanım deme bana!

Ali: Eylül! Lütfen düzgün dur!

Eylül: Durmassan nolur?

Ali: Ben işten atılırım! Babamda ölür!

Ali'nin gözleri dolmuştu. Sinirle soluyordu. Eylül ise mahcup olmuştu.

Eylül: Ş-şey ben özür dilerim. Bilmiyordum.

Ali: Sorun değil.

Eylül: Ya Ali bişey sorabilir miyim?

Ali: Sor.

Eylül: Neden burda çalışıyorsun? Ama sen okuyosun. Okuman gerekirken neden ukala bir kızın peşinde dolanıyosun.

Ali: Evet ben okuyorum. Bende burda çalışmak istemiyorum. Ama zorundayım Eylül.

Eylül: İyi peki!

O sırada zil çaldı.

Eylül: Ben bakarım.

Ali Eylül'ün kolunu tuttu.

Ali: Kapıyı açmak için birçok görevli var Eylül!

Eylül: Offf ya!

Kapıya tıklandı.

Ali: Kimsiniz?

Bahar: Ali biz geldik.

Ali: Tamam.

Ali kapıyı açtı.

Eylül: Hoşgeldiniz. Hadi aşağıya ineli-

Ali: Olmaz. Burda oturun.

Eylül: Off Ali ya.

Ali: Ne ya! Ne!

Eylül: İyi o zaman çık!

Ali: Çıkmıyorum.

Eylül: Çık Ali çık ya!

Esma: Ali çık hadi ya.

Ali: Oldu. Ben çıkıyım sizde yine perdeden halat yapıp odadan kaçın dime!

BaharEylülEsma: Offffff!