Maandagochtend
Vanavond krijg ik de uitslag van de test van maandag. Ik weet niet waarom, maar ergens heb ik het gevoel dat het enorm slecht zal zijn. Je kent dat gevoel wel het is net alsof ik een examen gemaakt heb en dat ik nu al weet dat ik gefaald ben. Het spookt al door mijn hoofd sinds ik opgestaan ben en hoewel ik nu pas twintig minuten op ben, weet ik al dat het voor de rest van de dag is. Om 18.00u moet ik om de uitslag. Alleen want mama heeft gebeld dat ze nog een weekje in Frankrijk blijven. Yep een week, Margot is slim genoeg om dat in te halen. Hoor je dat, zij mag een week spijbelen en ik zou nog geen uur mogen spijbelen. Niet dat ik een week bij oma zou willen zitten hoor, zo close zijn we niet, maar toch is het oneerlijk. Zij hebben de Franse zon en ik heb de typisch Belgische regen. Ik loop naar beneden en voor ik naar school vertrek open ik nog snel de brievenbus. Rekening...rekening...rekening....reclame... een brief op mijn naam. Raar, ik krijg nooit brieven. Ik wil hem openen, maar zie dan hoe laat het is en ik besef dat ik nu zal moeten vertrekken voor ik te laat ben. Op school aangekomen, ren ik naar de kluisjes en ik ben op het belsignaal binnen in de studie. Gelukkig, anders moest ik morgen om 7.30u in de studie zijn. Ik loop naar mijn plaats en ga naast Sarah zitten. " Hey", fluistert ze terwijl ze naar de studiemeester kijkt. " Hoe was je weekend?" "Wel goed, ik was alleen thuis omdat mijn ouders me vergeten waren te zeggen dat ze naar Frankrijk zouden gaan met Margot." "Oh, je ouders zijn echt..." "LOUISE EN SARAH, SCHRIJVEN JULLIE GRAAG BLADZIJDEN MISSCHIEN? ELK 4 TEGEN MORGENOCHTEND!" Shit, iedereen kijkt naar ons, net alsof wij de enige twee waren die aan het praten waren. Ik haal mijn collegepapier uit en haal 4 bladen uit. Twee ervan geef ik aan Sarah. " Hier het was mijn schuld", fluister ik. Ze schudt haar hoofd, maar begint net als ik de gegevens in te vullen. Gelukkig moeten we geen Franse teksen overschrijven en mogen we gewoon wat zeveren, de studiemeester leest ze toch nooit. Na de studie lopen we samen naar voren omdat we nog een handtekening nodig hebben. Yep, dat is haar trucje, zo kan niemand te vroeg aan het strafwerk beginnen. Alhoewel Sarah en ik gaan nu proberen die handtekening te krijgen, zo kunnen we tussen de lessen door ( en in) schrijven. "Oh, kijk eens wie daar is, mijn favoriete leerlingen." Hoor het sarcasme. " Meneer, zouden we nu uw handtekening mogen krijgen alstublieft. U bent er vanavond niet en dan hebben we uw handtekening niet en is ons strafwerk ongeldig." "Dat zou misschien wel goed voor jullie zijn , denken jullie niet. Dan moeten jullie 8 bladzijden doen." Hij begint te lachen en om goed over te komen, lachen Sarah en ik maar mee. Dat lijkt het beste. "Oké, jullie hebben wel een punt." Hij zet zijn handtekening en we lopen weg. "Veel schrijfplezier", grinnikt Sarah terwijl we elk naar ons lokaal lopen. " Haha, jij ook. Wat heb je eerst?" "Biologie, jij?" "Oh dan kan je al beginnen. Ik economie." "Damn, jij niet."" Haha, nee hij zou me direct betrappen." Sarah grinnikt en loopt de trap verder op omdat ze een verdiep boven ons les heeft. "Te laat juffrouw Maes." Ik kijk de leerkracht aan en verontschuldig me. Daarna loop ik naar mijn plaats naast Bo en ik ga zitten terwijl Bo de notities geeft. "Thanks." "Graag gedaan. En weet je de uitslag al?" "Nee vanavond om 18.00u." "Nog iets minder dan 10 uur." "Yep."
Avond 18.00u in het ziekenhuis
Die tien uur waren snel voorbij gegaan, maar ik moet toegeven dat ik niet veel onthouden heb van de lessen. In de voormiddag was ik mijn straf aan het schrijven, maar daarna dacht ik echt voortdurend aan de uitslag van het onderzoek. En nu zit ik hier, in het bureau van de specialist en hij heeft nog niets gezegd behalve dat de uitslag binnen was en nu zit hij hier voor mij, mijn dosier nog eens door te nemen. "Louise." Ik kijk hem aan en hoor al aan zijn stem dat wat hij nu zal zeggen niet goed is. "Ja." "Ik heb geen goed nieuws." Ik knik want dit verwachtte ik al. Misschien moet ik een operatie ondergaan ofzo. " Het is levensbedreigend." Nu krijgt hij mijn volle aandacht. " Louise, je hebt muco." Ik kijk hem vaag aan. "Word je normaal niet geboren met muco?" Hij knikt spijtig. " Ja, maar er is een afwijkende versie waarbij de ziekte zich pas later ontwikkelt." "En die heb ik?" Weer knikt hij. " Hoelang heb ik nog?" "Wel, de gemiddelde leeftijd van een mucopatiënt is 30, maar jij hebt de afwijkende versie dus dat weten we niet." "30", herhaal ik. "Dan zit ik nu over de helft van mijn leven."
Hejj x Nog heel eventjes iets ^^ Ik heb dit verhaal gekregen aan xx_Haline_xx zoals jullie dus weten...Zouden jullie ook haar nieuwe verhaal willen lezen?? 'The weddingplanner'. Zoals jullie bij de hoofdstukjes die nu op dit boek zijn geplaats, lees je dat ze erg goed is! ThankYoux
