Pas op het vliegtuis beseg ik dat ik Fran en Bo nog niet gebeld heb. Ik wilde ze zo graag bij me hebben, maar ik had gewoon echt geen tijd meer. Tim, de agent, zit naast me in het vliegtuig van de politie en ik voel dat hij mijn gezicht scant op emoties, maar ik voel nu gewoon echt niks, NIETS...Het is alsof mijn hele leven een gat is, een groot zwart gat, zonder emoties, zonder herinneringen, zonder alles...vol of niets... "Waarom moet alles zo snel gaan?", vraag ik aan Tim. "Eum...", Hij mijt op zijn lip en ik zie dat hij overweegt om gewoon te zijgen. "Ik ga niet instorten ofzo...", zeg ik fel en ruw. Ik heb geen zin in medeleven, ik heb gewoon geen zin in alles. Heb je ooit zo'n film gezien waarin de ziel van iemands lichaam loskomt van het lichaam zelf? Wel dat is het enige dat ik voel...Mijn ziel is losgekomen en weggevlogen. Hij kijkt even in mijn ogen en zucht. "Als de personen die je moet identificeren je ouders niet zouden zijn, dan moet de Engelse politie zo snel mogelijk de echte identiteit van de slachtoffers zien te acherhalen. "Ik knik en na een stilte van vijf minuten stel ik mijn volgende vraag. "Tim, waarom kunnen ze niet gewoon een dna-staaltje nemen? Ik bedoel het is 99,99% zeker dat het mijn ouders zijn want ze zaten met Nell in de auto en toch moet ik ze gaan identificeren terwijl alles sneller zou gaan met een dna-staak." "Ja, maar Louise, jullie staan niet in het Engelse bestand en verder staan alleen mensen met een crimineel verleden enzo in de database, als je nog nooit iets verkeerd gedaan hebt, dan sta je dus niet in de lijst."Ik knik en probeer me weer verdrietig te voelen, zoals in het begin. Toen ik net wist dat ik iedereen kwijtgeraakt ben. "Tim?", Vraag ik nog eens. "Mag ik een rare vreaag stellen?"Hij knikt. "Geloof jij in een leven na de dood?" Hij kijkt me geschrokken aan en ik weet dat hij die vraag zeker niet verwacht had. Na een tijdje te hebben nagedacht geeft hij mij uiteindelijk zijn antwoord. "Nee, niet echt. Jij wel?" Het is even stil.
"De wereld zit zo raar in elkaar, alles zou onstaan zijn door de Big Bang, maar hoe is die ontstaan? Hoe komt het dat een mens ongelukkiger is als het regent? Hoe komt het dat een mens zich soms alleen voelt als hij in een grote groep is, maar dat hij aan de andere kant twee personen om zich heen al veel vindt? Ik denk wel dat er iets is, iets dat ervoor zorgt dat wij zijn zoals we zijn, iets dat er altijd voor ons is, voordat we er aren, maar ook na ons leven. Ik geloof niet in De Hemel of De Hel, zeker niet. Ik bedoel, ieder mens maakt fouten, zowel grote als kleine en uiteindelijk krijgt iedereen spijt van sommige keuzes die hij gemaakt heeft. Het leven is al moeilijk genoeg en er zijn al genoeg beloningen en straffen tijdens het leven, ik denk niet dat God, als hij diegene is die voor ons zorgt, ons nog eens extra zou straffen. Maar ik geloof wel in reïncarnatie. Soms herken je toch mensen in dieren, ik bedoel eigenschappen van mensen. Mijn opa was een enorme vogelliefhebber en twee weken na zijn dood kwam een roodborstje op de vensterbank bij oma zitten. Dat kan toch geen toeval zijn, het roodborstje is blijven terugkomen tot oma stierf. Daarna heb ik het nooit meer gezien. Het is alsof het vogeltje meegevlogen is met oma. Het roodborstje was opa, ik ben weet het heel zeker en oma en hij hebben haar laatste reis samen gemaakt. Opa had altijd beloofd dat hij dat zou doen en hij heeft het ook gedaan. Ik geloof erin dat je terug kan komen op aarde tot je laatste taak vervuld is."
Ik hoor hem slikken en de rest van de reis verloopt in stilte. Echt de rest van de volledige reis, de rest van de vliegreis, maar ook de autorit naar het identificatiebureau. Ik word naar binnen gebracht en voorzichtig bereiden ze mij voor op wat ik te zien zal krijgen. Ik ga voorzichtig dicher naar de lichamen en haal diep adem. "Klaar?" Ik knik lichtjes en het doek gaat omhoog. Ik zuig mijn adem naar binnen als na wat ik gezien heb en ga zo snel mogelijk acheruit. Ïk wil eruit", huil ik tegen de deur. Tim komt me halen en slaat zijn armen om me heen. "Gaat het?" Ik schud mijn hoofd en voel de emoties die ik een uur geleden kwijt was nu extra sterk. "Louise, we moeten toch een verklaring afnemen over de identiteit." Ik knik en loop achter hem aan. "Louise, waren het je ouders?", vraagt Tim die naast een Engelse agent het gesprek meevolgt. Ik haal diep adem en antwoord.
"Het was mama, maar die man was niet papa."
Spannend :D Okay, het spijt me dat ik niet zo vaak update ofz :( Ik zal het echt vaker proberen :3 Ennnnn nog 1 hoofdstuk overtypen en dn moet ik zelf verzinnen :O
