General's Wife

5

Zayn eve geldiğinden bu yana adına posta kutusuna bırakılan zarfı inceliyordu. Bunun böyle olacağını biliyordu, zamanı gelince gitmesi gerekecekti ve şimdi, her ne kadar zamansız olsa da bildirge eline ulaşmıştı. Sınır hatlarında görülen hareketlilik, yeniden üniformasını giymesini gerekli kılıyordu. Canı sıkılmıştı. Gitmesi gerektiği için de, arkasında bırakacakları yüzünden de üzgündü. Dolabını açıp annesinin haftalar önce yıkayıp kaldırdığı üniformasına baktı, içinde bir yerde onu giymek için yanıp tutuşuyordu ama aklı evindeydi, bırakmak zorunda kalacağı arabasındaydı, annesindeydi, babasındaydı.

Lottie'deydi.

Zayn yanaklarını havayla şişirip öfkeyle soludu, canı tahmin ettiğinden bile daha çok sıkılmıştı. Bir an önce bir şeyler yapması gerekiyordu, onu elbette beraberinde götüremezdi ama arkasında bırakmak da istemiyordu. Nişanlı kalmak mantıklı gelmiyordu, yokluğunda karar değiştirip başkasıyla evlenir miydi? Jessica'da yaşadığını Lottie'de de yaşamak istemiyordu. Gitmeden önce onunla evlenebilirdi ama, ya geri dönemezse? O zaman ne olacaktı? Arkasında bırakacağı bir sevgiliden, bir nişanlıdan fazlası olacaktı; gencecik dul bir eş.

Zayn mektubu hiç açmamış gibi yapıp yatağının üstüne attı, şimdilik hiçbir şey düşünmek istemiyordu. Sadece Lottie ile vakit geçirmek, ona bir adım daha yakınlaşmak ve onu hissetmek istiyordu. O utandıkça kendini ona daha yakın hissediyordu, geceleri uyumak için gözlerini kapatınca kızın yüzünü görmeyi seviyordu. Evde daha fazla oturamayacaktı, yanında Lottie varken sıkıntılarını daha kolay unutabiliyordu, onu görmek istiyordu.

"Zayn hayatım?" Annesi alt kattan seslendiğinde Zayn üzerini değişiyordu, annesine "Evet anne?" diye cevap verdi. Annesi yeniden konuştuğunda sesi mutlulukla dolup taşmış gibiydi, Zayn sebebini anlamak için odasından çıktığında, merdivenin başında Lottie'yi bulmayı ummamıştı. Yeşil, mavi, sarı ve mor renkli çiçek desenleriyle dolu kırmızı bir elbise giymişti, başında elbisesinin kumaşından bir bandana vardı ve ellerinde incecik eldivenler taşıyordu. Lottie Zayn'e ilk defa kendi isteğiyle gülümsemişti, gözleri ışıl ışıldı, saçları yeni yapılmıştı ve Zayn onun saçlarının bu kadar uzun olduğunu hiç fark etmemişti. Onu kendine çekip uzun uzun sarmak, kokusunu kokusuna katmak istedi. Lottie, güneş gibi parlıyordu.

"Merhaba Lottie." Ağzından binbir güçlükle çıkmıştı bu sözcükler. Boğazı mı kurumuştu? "Merhaba." Lottie soluklanarak konuşmuş gibiydi, nefesi kesik kesikti. Kızın çantasının ipiyle oynadığını gören Zayn gülümsemişti, o da en az Lottie kadar baş başa kalmak için sabırsızlanıyordu. "Gidelim mi?" diye sordu, Lottie utanç içinde başını salladı ve yanlarından geçerken Bay ve Bayan Malik'e iyi günler diledi. Zayn de tam çıkıyordu ki annesinin sevinçle ve biraz da abartarak güldüğünü fark edince annesine dönüp kızgın bir ifadeyle "Anne!" dedi, gerçekten kızmamıştı ama utanmıştı. Lottie kadar olmasa bile yanakları kızarmıştı ve çekiniyordu, Lottie onu daha önce hiç bu kadar kırmızı görmemişti. Şüphelenir miydi? Mustang'in kapısını Lottie için açtıktan sonra kendi tarafından, kapının üzerinden atlayarak yerine yerleşti ve arabayı çalıştırdı. Lottie motorun sesiyle birlikte kaybolup giden kalp çarpıntısına sevindi, kalbinin sesini Zayn duysun istemiyordu, ona hevesli görünmek ve basit bir kızmış gibi hissettirmek istememişti kendini.

"Heyecanlı mısın?" Zayn Lottie'ye bakarak göz kırpmış ve Lottie'nin bir miktar kalp krizi geçirmesine neden olmuştu. "Görmek için sabırsızlanıyorum." dedi Lottie, ona sadece Zayn'in kendisini izlemesi teklif edilse ancak bu kadar heyecanlanabilirdi. Zayn arabayı sürmeye devam etti, Lottie ise onu izlemeye. Zayn onun bakışlarının farkındaydı ama Lottie'ye bakmıyordu, onun bakışlarını çekmesini istemiyordu çünkü. Lottie kendisini izlemekten, Zayn de izlenilmekten mutluydu.