Uzun mesajlar iyi hissettirir.

Altı Üstü Bir İnsan

Bir insanın sesine aşık olabileceğimi, sesini duyunca ağlayacağımı söyleseler çok gülerdim. Gülüşünü görünce nefessiz kalacağımı, yazdığı her cümleyi hatırlayacağımı söyleseler gerçekten gülerdim onlara. Biraz daha görmek için saçma sapan şeyler yapacağımı, bir bakışıyla donacağımı söyleseler kahkaha atardım. Senden başka kimseyle eğlenmesin, saçmalamasın diye yapmayacağını düşündüğün şeyleri yapardım. Sonra mı? Sonra sen geldin işte, hiç gitmeyecek gibi. Hayatıma gökkuşağı gibi geldin. Gökkuşağını gören masum ufak çocuk gibiydim bende. Hiçbir şey anlamamış, sadece izliyordum. Ne ara, nasıl hayatıma dahil olduğunu anlamamıştım. Gözlerine bakıp susarken bir insan bir insana neler anlatabilirdi ki? Kimsenin anlatamadığı belki de onları benden başka kimsenin anlayamayacağı cümleler çıkıyordu ortaya. Susarakta sevmeli insan. Eskiden bana sevgiliden, sevmekten, aşktan bahsederlerdi. Ben okuyacağım sizin gibi olmayacağım der geçerdim. Ta ki sen gelene kadar geçerliydi bu mantığım. Bir insan için neler yapılabilir derdim hep. Konu sevdiğin insan olunca işin rengi değişiyor. Hep daha fazlasını istiyorsun. 5 dakika daha, bir daha... Bir fotoğrafın bile öpülebileceğini öğrettin. Yastığıma senmişsin gibi sarılmayı öğrettin. Hatırlamak gibi kötü bir huyum var. Sebebi olduğun her şeyin senaryosu yazılı kafamın kıyılarında. Kafamın kıyılarına vuran hatıralar deniz kıyısına vuran deniz anaları gibiydi. Varlıkları var sadece, tekrar yaşama ihtimali olmaksızın...