Η φύλακας Άγγελος μου

Κεφάλαιο 14

Seo Jun pov.

Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου. Έχω ένα φοβερό πονοκέφαλο. Κοίταξα το μέρος γύρω μου και κατάλαβα πως ήμουν δεμένος σε μία κολόνα.
Στο δωμάτιο δεν υπήρχε κανένας. Προσπάθησα να θυμηθώ τι έγινε και να μαντέψω το μέρος βρισκόμουν.

Ύστερα από λίγο τα θυμήθηκα όλα. Με κρατάνε με σκοπό να πείσουν την Αγγελική να πάει στην παρέα τους.
Που να είναι τώρα;
Θα έχει στεναχωρηθεί που με πείρα;
Με ψάχνει;
Ή μήπως με ξέχασε και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι της;
Γιατί η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο γρήγορα;
Γιατί φοβάμαι τόσο πολύ;

Τώρα που το σκέφτομαι, θα προτιμούσα να είναι στο σπίτι της. Εκεί θα είναι πιο ασφαλής. Παρά εδώ, σε αυτό το βρόμικο και παρατημένο κτίριο.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο Άλεξ που μπήκε μαζί με έναν άλλο στο δωμάτιο που βρισκόμουν.
Μου πέταξαν ένα μικρό κουβά με νερό στο πρόσωπο, που με έκανε να νιώθω λιγότερη ζαλάδα.

Άλεξ: Ξύπνησες επιτέλους.

Είπε ειρωνικά και άναψε ένα τσιγάρο.

Seo: Πόση ώρα κοιμάμαι;

Άλεξ: Περίπου 1 μισή ώρα.

Seo: Γιατί θέλεις τόσο την Αγγελική;

Ρώτησα ψύχραιμος και τον κοιτούσα κατάματα.

Άλεξ: Εκείνη θα γίνει δικιά μου.

Είπε και χαμογέλασε διαβολικά.

Ύστερα ακούστικε ένας θησαυρός από κάτω. Ο Άλεξ έφυγε αμέσως κάτω και ο άλλος έμεινε να με παρατηρεί.

Αγγελική pov.

Με το που βρήκα το κτήριο, μπήκα αμέσως μέσα και μπροστά μου ήταν 5 αγόρια. Τους κοιτούσα και με κοιτούσαν. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα μία σκάλα που σε καθοδηγούσε στο πάνω όροφο. Νομίζω πως μπορώ να τους αντιμετωπίσω, αρκεί να μην τους επιτρέψω να με χτυπήσουν στην πληγή στην άκρη της κοιλίας μου.

Θα τους επιτεθώ και μετά θα τρέξω πάνω. Εκεί θα κρατάνε το Seo.
Δύο από τα αγόρια με πλησιάζουν. Πήρα βαθιά ανάσα και έτρεξα ανάμεσα τους. Τους απέφυγα αλλά οι άλλοι τρεις στέκονται μπροστά μου. Χωρίς να το σκεφτώ έτρεξα προς τα σκαλιά. Πριν προλάβω να φτάσω, ένας με έπιασε από τα μαλλιά και με τράβηξε πίσω. Από τον απότομο πόνο, μου βγήκε μια κραυγή. Γύρισα και δάγκωσα το χέρι του και με άφησε. Μετά ένας άλλος μου έπιασε και τα δύο χέρια σφιχτά.
Στην συνέχεια ήρθε ο Άλεξ. Με πλησίασε αργά και με κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα.