Hopeless Love(COMPLETED!!!)

Chapter 54: <///3

*Days passed…*

HINDI NA KITA MAHAL.

HINDI NA KITA MAHAL.

HINDI NA KITA MAHAL.

Ilang araw na din akong balisa. Hindi makakain nang maayos at kung minsan ay ayaw lumabas ng kwarto.

Palaging ang mga salitang yan ang gumagambala sa isipan ko. Ang sakit. Gabi-gabi na lang, siya ang nasa panaginip ko. Yung mga panaginip ko, masasayang araw.

Happy moments with him. We are sharing every second of happiness under the sky.

I and him, laughing and talking about our future.

Sana hindi na lang ako nagigising. Kasi in reality, wala na. Tapos na talaga ang lahat.

And those dreams will never happen in reality.

Pinanghawakan ko ang mga salitang..

BABALIK AKO. PROMISE.

Tama. Oo. Tumupad siya sa usapan namin. Pareho kaming tumupad sa usapan namin. Hinintay ko siya. Bumalik siya.

Pero.. Hindi pala siya nangako sa akin na pagbalik niya…

AKO PA RIN ANG MAHAL NIYA..

Na pagbalik niya, HINDI NIYA KASAMA SI NELLE.

Ang tanga ko rin kasi. Hindi ko inisip na maaaring mangyari ang mga bagay na yun. Ang inisip ko lang, baka hindi siya bumalik.

Mas malala pa pala ang nangyari ngayon kesa sa iniisip ko dating.. Hindi na siya babalik.

Bumalik nga siya pero, wala ding saysay. Parang mas maayos pa na wala siya at iniisip ko na pagbalik niya ay ako pa rin. Parang mas masarap isipin na nasa malayo siya at mahal namin ang isa‘t-isa.

Sana hindi ko na lang hiniling na bumalik na siya kaagad. Sana hindi na pala muna siya bumalik. T___T

Ang sakit-sakit na. Durog na durog na yung puso ko. <////3

*knock knock*

Punas ng luha. Higa sa kama. Talukbong ng kumot. Pikit ang mata. Gawain ko na yan kapag may kumatok sa kwarto ko.

?Ali anak, kain ka na.. Hapon na hindi ka pa lumalabas ng kwarto mo. Aba. Nagtataka na ang Daddy mo.?

Naramdaman kong umupo sa gilid ng kama ko si Mommy.

?Anak, sabihin mo sakin, ano bang problema mo??

Hindi ko matiis si Mommy kaya napa-upo ako sa kama ko at niyakap siya.

Unti-unti, tumulo na naman ang mga luha ko.

?Sino??

Yan ang tanong niya. Siguro, dapat maging vocal ako kay Mommy. I know maiintindihan niya ako.

?Ma, si Paul. Naghintay ako eh. Naghintay po ako sa kanya pero pagbalik niya.. Wala na. Ayaw na niya sa akin.?

Napa-iyak na ako nang sobra. Lalong sumisikip ang hininga ko. Feeling ko, kaunti na lang, mawawalan na ako ng hininga.

?Ma, ganoon ba ako katanga para saktan niya? Para paghintayin sa kanya.. Tapos.. Tapos..?

?Shh. Tahan na. Anak, umiyak ka lang nang umiyak. Siguraduhin mong pagtapos mo, hindi ka na iiyak sa kaparehong dahilan. Okay? Sige. Tapusin mo na yang pag-iyak mo, mag-ayos ka na at bumaba. Wag mo nang hintayin na ang Daddy mo pa ang umakyat dito. Okay? Always remember, you are precious.?

After that, umalis na si Mom sa kwarto ko. I felt better.

Pero, ang sakit pa rin.

Simula nung araw na yun, pinilit ko nang hindi umiyak at maging normal.