"Abii? Şu önümüzde bize gelen Açelya değil mi? Ondan ayrılmadın mı sen?" Abim bana ben abime bakarken kız yanımızda bitiverdi "Merhaba!" 'A' harfini uzattı tabii hanım efendi. Yüzünede takmış 'cici kız' gülümsemesini. Abimin yanında fakat yüzüne doğru el sallıyor.(?) Gözünü oycak lan. "Merhaba Açelya. Abim ve benim acele gitmemiz lazım. Sen şuralardan biri bul. Onunla oyalan." Abimi çekiştirerek caddeyi geçmeye çalışıyorum. Abim hayvan gibi ne yapabilirim? Bu çok zor. "Iyi ama be-" "Görüşürüz. Açelya!" Abim sustukça başı derde girecek. Ben olmasam kız abimi tekrar ayartır Allah korusun! Hergün eve gelmeler falan...Bir ara komsular bile bıkmıştı. Abim Açelya yüzünden depresyona girmişti resmen. Tabii kızın umrunda değildi. Poyraz adında birisini bulup abimi bıraktı. 2 aydır benimle fazla ilgileniyor. Aşk konusunda özellikle. "Abi?" dedim kendimi önüne atıp onu durdurmuşken "Depresyon nasıl bir şey? Hiç depresyona girdin mi?" sağına ve soluna bakıp dudağını kemirmeye başladı. yılları andıran dakikalar sonra cevap verme zahmetinde bulundu "Depresyonda olup olmadığımdan emin değilim. Yani, mutsuz değilim. Ama mutlu da değilim. Gün içinde espriler yapıp gülebiliyorum. Fakat bazı geceler yalnız kaldığımda, nasıl hissedildiğini unutuyorum."
★ ☆★ ☆★ ☆
Medyada Beste var.
