Annem sessizce odama girdi. Beni saat 01.00'da yine, yorgun gözlerimin önünden hiç ayırmadığım, bir gün bile elimden düşmeyen, parmaklarımın arasında ezilip büzülen test kitabımın karşısında okumaktan gözlerimin feri kaçmış, düşünmekten alnımı kırışmış gördü. En çok düşman olduğu bu cansız arkadaşıma öfkeyle baktıktan sonra karşıma oturdu. Derin bir nefes aldı. Belli ki bennimle konuşmak istiyordu. Gerçekten de hiç yanılmamıştım "Beste biz babanla bir karar aldık.." kesin boşanacaklar. Abimle geldiğimizden beri evde bir kavga gürültü. Sözünü keserek" boşanacak mısınız? Bunu bazı cocuklar gibi olumlu karşılayamam. Ben olumsuz karşılayanlardanım. Eğer boşanırsanız..."annemin ağlamaklı fakat mutlu gözleri iyi bir şey mi?"...açlık grevine başlarım!" gözlerini silip bana tekrar baktı ve devam etti"Hayır. Saçmalama, boşanmayacağız. Sizi önemsiyoruz. Bu yüzden aklımızdan dahi geçmedi. Sadece ayrı evlerde kalmak istiyoruz. Bu bizim ve sizin için iyi olacak" Dalga mı geçiyon aney? "pekala anne siz nasıl isterseniz. Söyliyeceklerin bittiyse odamdan gider misin?" benim sinirlerim tepeme cıkınca gülümseyerek sakınce söylenirim annem bunu doğru bulmaz ama bana anlayış gösterir. Yani diyorum ki benim üstelememi beklemeden odadan çıktı. Gerçekten iyi bir omuz lazım şimdi...
♫♫♫♫♫♫♫♫♫
Medyada Burak var
