Poprostu nic. Tak można nazwać swoje myśli po zażyciu większości narkotyków. Popadasz w tajemniczą otchłań nicości, nie czujesz nic a zarazem wszystko, bo kiedy nie wiesz nic to tak naprawdę wiesz wszystko. Bo nic, staje się wszystkim co wiesz.
Czasami ogarnia mnie obezwładniające poczucie strachu. Boję się. Boję się czasu, patrzę na zdjęcia sprzed 3 lat i nie rozpoznaje tam siebie. Czym się w końcu stałam? Kolejnym wrakiem człowieka. Kolejnym indywiduum, które w gruncie rzeczy nic nie znaczy. Poprostu nic.
Czy można zrobić coś z niczego? Czy w życiu, ta zasada, zadziała tak jak podczas gotowania? Można wyjechać, z dnia na dzień ale... czy wyjdzie coś z tego? Niesamowicie irytuje mnie myśl że jesteśmy zmuszeni do życia w ciągłej niepewności. Chociaż myśl że nie wiadomo czy się jutro (a raczej jeszcze dzisiaj) obudzę czasami bywa kojąca. Bo żyje tak, jak zawsze chciałam. Zawsze jako dziecko marzyłam aby robić różne, szalone rzeczy. No i właśnie teraz je robię. Ćpam i pojawiam się w przeróżnych, dziwnych miejscach. Poznaje strasznie dużo ludzi, doświadczam, nie śpię po nocach, łaże po melinach i praktycznie mieszkam na działce.
Większość moich dawnych znajomych mnie unika, nie umiem powiedzieć dlaczego. No ale trudno, ważne że nie jestem w końcu sama.
Ostatnimi czasy, cały czas po mojej głowie krąży wspomnienie o pierwszej pigule.
Z Peją zawsze mieliśmy jakieś dziwne zamiłowanie do używek które mogą pozwalać doświadczać. Nigdy nie zapomnę tego iście błękitnego koloru.
Kiedy zaczęło działać czułam się jakby nic innego się nie liczyło, poza tym co mnie aktualnie otacza. Pojednanie ze światem-tak chyba można nazwać to jak się wtedy czułam. Całe piękno uderzało we mnie ze zdwojoną siłą, tyle się wokół mnie działo ale cały proces życia przebiegał swoim spokojnym torem, wtedy zobaczyłam spokój.
