Ne olur gelme , kaybettim o inancı.
Gözlerinde bir başkasının gülüşünü gördüğümden beri , çok kan kaybettim. Savaşmaya olan hırsımı , kazanmaya olana umudumu kaybettim. Ne olur gelme. Gözlerinde bir başkasının saçları uçuşuyordu , kangren oldu sana...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM Adı: Aldanmışlık hissi.
BÖLÜM (2) ✔️
Yatağımda ki kokuyla gözlerimi aralamaya başladığım da bu kararımdan bir anda vazgeçip , gözlerimi sımsıkı kapattım. Herzaman ki gibi kendi tarafında yatıyordu. Belki gelir umuduyla onun tarafında uyumamıştım.
" Uyanık olduğunu biliyorum." Dedi tek solukta.
" İçimde ki buhranın beni bütün gece bu yatakta acı içinde kıvrandırdığını da biliyor musun peki ?" Diyiverdim bir elim yanağımın altında diğer elim yastığımın altında ona sırtım dönükken. " Sana duygusal olmaman gerektiğini söylemiştim." Dudaklarım istemesizce hareketlendi.
" Baştan beri ağlayıp sızlacayağımı biliyordun." Sustum ve derin bir nefes alıp " Ve buna rağmen asla aklındakini yapmaktan korkmadın." Diye devam ettim. " Sen beni incitmekten hiç korkmadın Pusat."
" Bana sırtını dönme Asel."
" Sana yüzümü dönsem bakabilecek misin ?"
Yattığı yerden biraz daha hareketlenip iyice bana sokulduğunda " Sen yoksan eğer daha kötü biri oluyorum. Beni olduğumdan daha kötü biri yapma." Dedi. Nefesini boynumda hissetmiştim. Bu dakika hüngür hüngür ağlama fikri aklıma yatsa da hemen vazgeçtim.
" Sen , seni iyliştirmek için yıllarını harcayan birini kaybettin. Artık bende kötüyüm. Ve istediğim şu ki , seni benden alan herşey için ömrümün sonuna kadar savaşacağım."
Elini belime attığında parmakları tenimi yakıp kavursa da artık bir öneminin olmadığını düşündüm. " Sen sadece dur. Ben bize zarar verecek herşeyi yıkıp geleceğim. Sen sadece beni bekle." Dedi. Gözlerimi yavaşça kapatıp " Ne işin var burada ?" Diye sordum. Baştan sormam gereken soruyu en son soruyordum.
" Benim sormam gereken soruyu senin sorman saçma. Burada senin ne işin var?" Dedi.
" Bu evde anımızın olmadığı tek oda burası. Hatıralardan kaçıyordum." Belimde ki eli iyice sıklaştığında kesilen nefesimle beraber yutkundum. Başka çare bırakmıyordu zaten. Bana birşeyleri sindirmem için zaman dahi vermiyordu. Bu yüzden sürekli yutkunmak zorunda kalıyordum.
