TBSBook4:Innocent Client(complete)

Chapter 33 - Her sorrow.

🎵I see you beside me.🎵
Its only a dream.
A vision of what used to be.
The laughter, the sorrow.
Pictures of times.
Fading to memories.

🎵How could I ever let you go.🎵
Is it too late to let you know.

🎵I've tried to run from your side🎵
But each place I hide.
It only reminds me of you.
When I turn out all the lights.
Even the night.
It only reminds me of you.

🎵I needed my freedom.🎵
That's what I thought.
But I was a fool to believe.
My heart lied while you cried.
Rivers of tears.
But I was too blind to see.

🎵Everything we been through before🎵
Now it means so much more, yeah. .

I miss you so much babe. -MIRACLE

❤❤

Tatlong buwan na syang pabalik-balik sa itaas ng parola. At sa tuwing naririto sya ay nararamdaman nya na naman ang matinding sakit na dumudurog sa buo nyang pagkatao. She was hiding her pain and sorrow in front of the people who loves her. Specially to her Mom. Hindi nito dapat makita ang pagdurusa nya. Hindi nito dapat malaman na apektado sya sa paglayo nila at sobra syang nasasaktan. Tears started to fell in her cheeks. Malaya sya na makakaiyak dito sa Parola. Malaya nyang maisisigaw ang lahat ng gusto nyang sabihin kay Jacob. Ang lahat ng sakit na nararamdaman nya.

Isinulat nya gamit ang black pen ang numero na 92 sa upuang kahoy na narito sa loob ng parola at lumabas. Ipinatong nya ang dalawang paa sa isang baitang ng railings at itinukod ang dalawang kamay sa itaas na railings. Nanginginig ang mga tuhod nya pero nilalabanan nya ang takot. She slowly closed her eyes and let her tears fell freely. It's been three months since he left him but it feels like a long time ago for her. Dumadampi sa pisngi nya ang lamig na dapya ng hangin.

"K-umusta ka na kaya? Siguro, g-alit na galit ka sa ginawa ko. Walang araw na hindi ako humihingi ng tawad sayo. S-aksi ang parola na ito." nanginginig ang boses nya at nanakit ang lalamonan nya sa pagpipigil na huwag humagolgol ng iyak. Pero sadyang taksil ang mga mata nya. Nangilid ang mga luha na nag-uunahan bumagsak sa pisngi nya.

"I-ka 92 na a-raw pa lang pala ngaun babe. A-kala ko isang taon na ang lumipas. At a-lam mo, hindi ako magsasawa na pumunta rito araw-araw para h-umingi ng tawad sayo. ." kagat-kagat nya ang labi habang patuloy sa paghikbi.

She cleared her throat and tried to breath normally. Sumisikip ang dibdib nya at lalong lumalalim ang sugat sa puso nya na sya rin ang may gawa.

"I'm. . so. . s-orry babe. . I'm . . s-orry f-or living. . you. ."

She is crying out loud habang mahigpit na hinahawakan ang railings para huwag sya mahulog. Parang dinadakot ang puso nya at pinipiga ng tudo. Pilit nyang kinakaya ang sobrang sakit na nararamdaman.

"Why? b-akit mo ko iniwan ng ganon na lang!" isang galit na boses ang nagpalingon sa kanya. Her eyes widen and gasp in shock.

"B-abe. .?" gulat na gulat sya ng makita si Jacob sa likod nya. Walang ka emosyon ang ekspresyon nito at malamig pa sa yelo ang boses nito. She tried to reach for his face. Iniangat nya ang isang kamay habang ang isa ay mahigpit pa rin na kumakapit sa bakal. Pero nanlumo sya ng umatras ito. She saw hatred in his eyes!

"I hate you for hurting my feelings! I fvcking don't deserved it! Katulad ka din ng mga magulang mo! They ruined my father's life and now. You tried to ruin my life too?" Napaatras sya sa nakikitang galit sa mga mata nito.