The Hunk and the Nerd(Fin)

Chapter 10:

Nick’s POV

Uwian na. Hinintay kong dumating si Kurt saparking lot.. Nasa loob lang ako ng kotse ko. Gusto ko kasing Makita yung itsura ng kurt na yun pag nakita niya yung nangyari sa kotse niya.

*smirk*

Ayun paparating na siya! Nakikita ko na. Pero may kasama siya. Hulaan niyo?

tsk

Oo, tama si Bree ang kasama niya. Inaamin ko medyo nababadtrip ako. Ewan ko nga kung bakit, basta badtrip ako. Pero naalala ko na ulit yung evil plan ko. Nakita kong malapit na sila sa sasakyan niya.

Pagdating nilka sa sasakyan,tumawa ng tumawa si Bree habang mukhang napahiya naman si Kurt. Tsk. Buti nga sayo. Sapat na sakin ang paghihiganting yun. Kahit papano naging Masaya na ako. At dahil jan, uuwi na ako.

 Bree’s POV

Tawang-tawa talaga ako sa kotse ni Kurt.. Hahaha. Di ako makaget over. HELLO KITTY?! haha. Kararating ko lang ng bahay. Pagdating, wala pa sina mama at papa pati din ang kapatid ko. Nasan naman kaya sila?

-______________-

Eto ako, FOREVER ALONE ang peg. hay makapagbasa nga muna ng libro.

*riiiingggg*

*riiiiiiing*

Yung telepono pala, nagriring. Agad akong bumaba mula sa kwarto ko at sinagot ang tawag.

“Hello?”

“Bree.. si mama ito.”

“bakit po mama?”

“Kasama pala namin si Nikki. Nandito kami ngayon sa office. Baka late na kami umuwi. Kumain ka na lang sa labas.”

Oo, tama. Ayaw akong paglutuin ng sarili kong ulam kasi muntik ko ng masunog tong bahay dahil pinagluto ako. T___________T pagdating sa pagluto wala talaga akong talent. wahhh.

“Sige po ma. Ingat po kayo. I love you!”

“Sige, I love you too. Bye.”

Gutom na ako. Hindi pa pala ako nakakain kaninang lunch. Sobrang busy kasi sa assignments. Bago ako lumabas ay nagpalit muna ako ng damit. Since, malapit lang naman yung bahay sa Mcdo, nagpasya akong maglakad nalang.

*lakad, lakad*

“Ahuhuhuhuhu. Mommmyyyyyy!! uwaaaahhhhhh!! helpppp meeee!!”

HUH?!!

0_______________________0

Myygawd. May batang umiiyak. May hawak siyang magazine na kulay blue at may picture ni Ariel. Kawawa naman siya. Mukahng wala man lang pakialam yung ibang taong nakakakita sakaniya kaya nagpasiya akong lumapit nalang sakaniya.

Mukhang ingleshera pa ata ang batang to. Whooh. mapapasabak utak ko dito ah..

“Hey, baby. Are you ok?”

“I’m lost. I don’t know where to go. Please help meeewe uwaaahhhh.”

T__________________________T

“Don’t cry. I’ll help you find your way back home. ok?”

“Really?”

Nagbago ang mukha niya. Nagsmileee. Wow. ang cuteee niya talaga. *0*

“But, we have to eat first. ok?”

“yehey!!  You’re so kind and pretty.”

Asus. nambola pa tong batang to.