Back to you | Baekhyun ✔️

|12

Jeszcze przez chwilę siedzę w objęciach chłopaka. W końcu jednak dociera do mnie, co właśnie robię i gwałtownie się odsuwam, co zaskakuje Baekhyuna. Nie potrafię mu zaufać po tym, co się stało.

— Alex? Wszystko w porządku?

Żartujesz sobie ze mnie teraz? Nie no... Jest świetnie! Jest po prostu zajebiście! — Mam ogromną ochotę powiedzieć mu tak, ale stwierdzam, że lepiej nie psuć naszej relacji, która i tak jest już na poziomie -100...

— Nie, nie jest w porządku — odpowiadam biorąc przy okazji mój telefon, który leżał cały czas na podłodze. — Ja już pójdę.

— Ale... Mieliśmy porozmawiać — słyszę żal w jego głosie.

— Jak zauważyłeś mam teraz ważniejsze sprawy na głowie. Chociaż... — zatrzymuję się na chwilę. — Chociaż nie. Wyjaśnijmy coś sobie. Baekhyun, jedyne co nas łączy i łączyło to przelotna znajomość zakończona ogromnym błędem. Nie powinniśmy byli się poznać. Na dodatek, zaczynasz robić karierę, coś o czym od dawna marzyłeś. Związek ci to uniemożliwi, a na pewno cię ograniczy.

— Uważasz, że to, że cię kocham jest błędem?

— Ja... — zaczynam pewnym siebie głosem, jednak coś blokuje mnie i nie potrafię mówić dalej. Sama zastanawiam się nad tym, co wcześniej powiedziałam. — Żegnaj.

Szybko wychodzę z jego mieszkania zamykając za sobą drzwi. Chwilę później ponownie otwiera je Baekhyun, który podchodzi do mnie i przypiera do ściany. Mój oddech automatycznie przyspiesza, nasze twarze dzieli tylko kilka centymetrów. Spoglądam raz na jego oczy, raz na jego usta.

— Co tu się dzieje? — na głos mojej sąsiadki, Byun Baekhyun natychmiast się ode mnie odsuwa, a ja robię się lekko czerwona. — No nie... To znowu ty?!

— Ja... Ja już wychodziłem — mówi szybko blondyn i wychodzi z bloku.

Nawet na mnie nie spojrzał...

— Dzisiejsza młodzież... — komentuje kobieta patrząc na mnie. — Nic panience nie zrobił?

— Nie. Wszystko w porządku, dziękuję — uśmiecham się i zmieszana wchodzę do swojego mieszkania.

W swoim domu uświadamiam sobie, że moim głównym obowiązkiem jest teraz ukończenie studiów i jak najszybszy wylot do Australii. Muszę spotkać się z moimi rodzicami. Może jednak jest jakaś szansa? Może jednak da się ją uratować?

Moje rozmyślanie przerywa mi telefon od Baeli.

— Tak? — odbieram połączenie.

— Hej... — dziewczyna ma lekko podłamany głos.

— Nie mów, że też masz problemy z chłopakiem?

— Co?! Nieee... Po prostu... Skończyło mi się jedzenie w lodówce.

...

— Halo? Jesteś tam? — słyszę zza słuchawki. — Rozumiem, że też jesteś załamana i przeżywasz to tak jak ja...

— Tak, masz rację. Bardzo mi przykro. To ogromna strata. Nie wiem jak sobie z tym poradzisz — bardziej sarkastyczna być już nie mogłam...

— Też nie wiem jak... — dalej mówi smutnym głosem, jakby nie zauważyła mojej ironii. — Ale... Co do Yoongiego, to też masz rację.

— Co to znaczy? — tym razem naprawdę się przejęłam. Naprawdę!

— Bo tak sobie dzisiaj myślałam po naszej randce... Bo on jeszcze ani razu nie powiedział mi, że coś do mnie czuje. Tak naprawdę to nawet nigdy nie powiedział, że jesteśmy razem.