Entity 303'ün Kayıp Kızı : Psycho Girl

Bölüm 1

Hayatım boyunca babamdan nefret etmişimdir. Hep beni dövüyor. Bana onların gerçek çocuğu olmadığımı söylüyor.

Neyse ki bugün pazartesiydi ve okula gidecektim.

Sabah annem beni uyandırdı:

-Mina, hadi kalk. Sabah oldu.

Ama çok uykum vardı ve bu nedenle kalkmak istemedim. Cam kenarına döndüm.

Annem uyanık olduğumu anlamıştı ki örtümü üstümden çekti ve beni gıdıklamaya başladı.

Ben kahkahalar atarken bir an nedenini bilmediğim bir şekilde duraksadım. Ben sıcakkanlıyımdır ama bazen 2-3 saniyeliğine soğukkanlı olabiliyorum.

Nedenini araştırdım ama bir sonuca ulaşamadım(araştırma yapmayı severim).

Annem gülmeyi bıraktığımı fark edince beni gıdıklamayı bıraktı ve kahvaltı etmem için beni kaldırdı.

Kahvaltı yapmak istemiyorum çünkü kahvaltıyı ailecek yapıyoruz ve babam da masada oluyor. 

Babam o gün normalde öfkeli olması gerektiği halde aksine, gülümsüyordu.

Masaya oturduğumda:

-Çirkin bebek kalmış demek.

dedi ama ben artık alıştığım için pek umursamadım. Ben tepki vermeyince devam etti:

-Bugün işe başlıyorsun. Hazır mısın?

Ne?! Ne işinden bahsediyordu?

Neyden bahsettiğini anlamamış bir bakış attım ve kahvaltısına başlayarak:

-Maden işinden sana dün bahsetmiştim. Hatırlıyorsundur, değil mi?

" değil mi? " derken bana öyle korkutucu bakıyordu ki. Asında hatırlamıyordum. Çünkü beni döverken bana söylediklerini pek dinlemem ama beni dövmemesi için kekeleyerek:

-E-evet ha-hatırladım...

-Çok iyi. Okuldan çıktıktan sonra yolun sonundaki kavşaktan sağa dön. Orada seni patronun bekliyor olacak.

Patronum mu? Babam çıldırmış olmalıydı.

Ben sadece 8 yaşında, küçük bir kızdım. Ben nasıl madencilik yapabilirdim?

-Devam Edecek-