Hindi ko akalaing sa pag-iwan ko sa kanya noon, iiwan niya din ako... ng tuluyan.
—
"John anak, do you really have to do this?" tanong ni mom habang inaayos ang necktie ko. We're in my room, nakatayo sa tapat ng malaking mirror at naghahanda para sa pagpasok ko sa opisina.
I smiled at her at hinawakan ang kanyang kamay. "Mom, I've made a decision and it's final."sambit ko habang nakangiti ng pilit.
She held out a sigh as she smiled bitterly. "Alright. You're old enough to make decisions, pero just make sure na hindi ka magsi-sisi sa gagawin mo, okay?"nag-aalala niyang tanong. Tinanguan ko naman siya bilang sagot at lumabas na siya ng kwarto ko.
I'm sure nanghihinayang siya dahil napalapit na siya kay Jane na girlfriend ko for seven years. We're happy but something's just not right. After kasi nung business trip ng company namin, may narealize ako.
Something na hindi dapat pinapalagpas. Something na kailangan talagang unawain at gawin.
And that is..
Hindi pa ako sigurado kung handa na ba akong makasama siya habang buhay. Kailangan kong hanapin ang aking sarili so that I can prove my worth to everyone especially to the girl I'm letting go.. today. Babalikan ko rin naman siya kapag nahanap ko na ang sarili ko at kapag may maibubuga na ako.
Lumabas na ako ng kwarto at nagtungo sa living room kung saan nakaupo si mom sa sofahabang inaatupag ang kanyang cellphone. "Sige na mom, I have to go." paalam ko sa kanya at hinalikan ko narin siya sa pisngi. Kinuha ko na ang briefcase ko at nagtungo sa front door. Nang nakasakay na ako ng kotse, nilingon ko si mom. Naka-apron pa siya habang kumakaway sa akin. Suot niya sa kanyang labi ang matatamis nitong ngiti. Napangiti naman ako.
—-
Bandang 5:00 na ng hapon nang umalis ako sa opisina. 30 minutes nalang at lalabas narin si Jane mula sa eskwelahang tinuturuan niya. Si Jane ay isang grade six teacher at ang subject na itinuturo niya ay Science. Favorite subject niya raw kasi iyon. She was actually my crush nung first year high school at naging kami lang when we were graduating. And although we went to different universities in college, we were still unbreakable. And yes, she's my first girlfriend.
Naghintay ako sa waiting shed. May mga estudyante pa ring hindi umuuwi. Sa gitna ng ingay nila, napaisip ako. What if masasaktan si Jane ng sobra? What if hindi niya matanggap? What if ayaw niyang tanggapin? Kilala ko pa naman siya. Kung ano ang bagay na mahalaga at mahal niya, ipaglalaban niya ito. Napatigil ako sa pag-iisip when I caught sight of her na nagpa-punch out ng kanyang card. Lumabas narin siya ng silver gate at nag-wave ng kamay nang makita niya ako. I smiled at her.
"Hi Johnny Bravo!" aniya sabay kiss sa kaliwa kong pisngi. I really have no idea kung bakit Johnny Bravo ang tawag niya sakin. I kissed her back. "I read your text, may sasabihin ka diba? Ano 'yun?" tanong niya with a pleasing smile.
I smiled again. "Let's talk about this in the car." I said as I held her hand and headed towards the parking area. Nang nakaupo na kami, sobrang tahimik lang ng paligid. So to break the silence, I spoke without looking at her. "Jane, I'm breaking up with you."
"Whㅡwhat did you say? " this time, tiningnan ko na siya sa mata. Her disappointed slash sad slash confused gaze met my cold stare. "John, answer me." mahinahon yet full of hurt na sabi niya.
"I said I'm breaking up with you, Jane Gutierrez." diretso kong sagot. She lowered her head at narinig kong guminhawa siya ng malalim. To keep herself calm. Nakuha ang atensyon ko sa mga kamay niya. Nakakuyom ang mga ito na para bang pinipigilan niya ang kanyang sarili para hindi ako masampal. "I have my reasons too, Jane." I said as I laid back my seat. Hindi mapakali ang mga mata ko. Kung saan-saan nalang sila tumitingin. Gabi na pala.
"Actually, hindi ko dapat sasabihin sayo ang mga dahilan pero I can't take it when I see you like that." hindi ko naman talaga sasabihin ang lahat sa kanya. Only the small details. Di ko kasi kaya kapag nakikita ko siyang nakayuko at palihim lang na umiiyak. Nasasaktan ako sa ginagawa niya. Lumapit ako sa kanya ng konti and I lifted her head. Nakapikit lang siya habang tumutulo ang kanyang mga luha. I sighed.
"Jane, I uhㅡyou know how much I love you, right?" hindi siya sumagot so I decided to continue. "You've been my queen since we were sixteen. We dream the same dreams, we want the same things, alright?" yes, I sang the first line from 1D' s song hoping to cheer her up. I guess it worked kasi iminulat na niya ang kanyang mga mata.
She looked at me. "So why are you ending everything with me?" tanong niya kahit nagka-crack na yung boses niya.
"Because I want to find myself. I want to know more about myself. I need to because I have to." diretso kong sagot.
Ipinikit niya saglit ang kanyang mga mata. "Why?" and there she goes. Kahit nasabi ko na sa kanya, hindi parin siya titigil sa pagtatanong kung bakit. I know her. She's always like that even to her own family. but she's not annoying. Hindi rin naman kasi siya dense. Alam niya kung kelan siya tatahimik at titigil kakatanong.
Sumandal akong muli sa upuan para makaiwas sa titig niya. "I told you, I need to know myself more." I said. As I closed my eyes, narinig kong bumukas ang pinto ng kotse at ang pagkasara nito. Iminulat ko ang aking mga mata. Umalis siya.
—-
