ဒီလိုနဲ႔ပဲရာသီေတြအလီလီေျပာင္းလဲလာခဲ့တာ
အခုဆို ၂ နွစ္ေတာင္ရွိခဲ့ပီ....
ကၽြန္ေတာ္သည္ အကို႔ကို တစ္ရက္ေလးမွေမ့လို႔မရခဲ့
ေပ.... ေတြ႔ရမဲ့ရက္နီးလာေလေလ.... ပိုပီးလြမ္းလာ
ေလေလ ေတြ႔ခ်င္လာေလေလ ..
ဒီလိုျဖစ္ေနသည့္စိတ္ကို
လဲ အတင္းခ်ိဳးနွိမ္ထားရသည္...
ျဖစ္နိုင္ရင္ကၽြန္ေတာ္သည္ US အားလိုက္သြားခ်င္မိသည္.... VISA ေလွ်ာက္ရမွာ အလုပ္ရႈပ္၍သာ ျငိမ္ေနရ
ျခင္းျဖစ္သည္... သံရံုးက ဟိုဟာေတာင္းဒီဟာေတာင္းနဲ႔ အိမ္ကခ်က္ခ်င္းရိပ္မိမွာေသခ်ာသည္....
ဘန္ေကာက္တို႔ Singpore တို႔ဆို
လိုက္သြားမိမွာေသခ်ာသေလာက္ပင္..
အခုဆို ကၽြန္ေတာ့ Coffee shop ေလးလဲ နာမည္ရ
ေနပီ.... Booking တန္းစီပီး ေစာင့္ရတဲ့ထိေအာင္
လူစည္ကားကာ ေရာင္းေကာင္းေနပီျဖစ္သည္.....
ေစာင့္ေနရသူေတြ မပ်င္းရေအာင္ ကၽြန္ေတာ့
ျခံထဲတြင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ Decoration ေတြ အမ်ား
ျကီးလုပ္ထားေပးသည္မို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ျက
ေလသည္.....
ေနာက္တစ္ခုက ေျကာ္ျငာစရာမလိုေအာင္ကို စားသံုး
သူေတြက ဓာတ္ပံုရိုက္ကာ Social Media ေပၚတင္
ပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ေလး သိပ္လွတယ္... မုန္႔ေလးေတြ
စားလို႔ေကာင္းတယ္... ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ေကာင္း
တယ္ စသည့္ Caption အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ကာ Post ေတြတင္ျကေသာေျကာင့္ လူပိုသိလာရသည္....
အကိုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အစား အရမ္းဝမ္းသာေနေလ
သည္....
ကၽြန္ေတာ့ဆိုင္ေလး ေအာင္ျမင္ေနျခင္းသည္
အကို႔ရဲ႕အျကံျပဳခ်က္ေတြ အမ်ားျကီးပါေသာေျကာင့္
ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ ဘာလုပ္ေပးရမလဲေမးေတာ့
အကိုသည္ ေခါင္းပဲခါျပေလသည္....
" ကေလးအဆင္ေျပေနရင္ကို ေက်နပ္ေနပါပီတဲ့"
အခုလိုခြဲေနရခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သိလာတာတစ္ခုက
အကိုသည္ အရမ္းကေလးဆန္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္...
ကၽြန္ေတာ့ကို လြမ္းလို႔တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာျကီးေရွ႕တြင္
ေခါင္းေမွာက္ခ်ပီးလဲငိုတတ္သည္.... ကၽြန္ေတာ့မ်က္နွာကို Screen နားကပ္ခိုင္းကာ အနမ္းေတြလဲ
ေပးတတ္ေသးသည္.....
လြမ္းတယ္ဗ်ာ.... အခုေရာ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမလဲ...
