မွဴးေလးတို႔ ရန္ကုန္အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္သည္မနက္ ၃ နာရီပဲရွိေသးသည္......ေမ ကေတာ့ အိပ္မွအိပ္ရဲ႕လားမသိ.... ျခံထဲကားဝင္လာသံၾကားသည္နွင့္ အိမ္ေရွ႕တံခါးအဝအထိလာႀကိဳေနေလသည္
" ေစာသားပဲ... ေမကေနာက္က်မယ္ထင္ေနတာ..."
" မအိပ္ဘူးလားေမ.... သားတို႔လာမွထလာတာမဟုတ္ဘူး....."
အခုမွထလာဟန္ရွိေသာ ေဖ က
" ေျပာမေနနဲ႔သားငယ္.... မင္းတို႔လာမယ္ဆိုကတည္းကအိပ္လို႔မရလို႔ဆိုပီး အိမ္ေရွ႕နဲ႔ အိမ္ေနာက္ကို မေရတြက္နိုင္ေအာင္ေလွ်ာက္ေနတာ.... စိတ္ပူေနတာေလ မင္းတို႔ အေမက..."
" ကဲေဖႀကီး ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ... ကဲကဲ သားတို႔လဲအိပ္လိုက္ၾကဦး.... ကားတစ္ညလံုးေမာင္းလာရတာ ေညာင္းေနေရာေပါ့..."
ေမ့ မ်က္နွာကို မၾကည့္ဘဲ တခ်ိန္လံုးေခါင္းငံု႕ေနသည့္ အကို႔အားၾကည့္ကာ ဝမ္းနည္းစိတ္ကလႈိက္တက္လာမိသည္... ေမ့ မ်က္နွာကိုၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွ မွန္းလို႔မရေအာင္ ပကတိၾကည္စင္ေနေလသည္....
အကို႔အားသနားလြန္းသျဖင့္ ေမတို႔ေရွ႕တြင္ေတာင္မေရွာင္နိုင္ဘဲ လက္ကိုဆြဲကာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႔ဦးတည္လိုက္မိသည္....
AD လည္းဘာမွမေျပာဘဲ မွဴးေလးဆြဲေခၚရေနာက္လိုက္ပါလာရင္းက အခန္းထဲဝင္ခါနီး ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္႔လိုက္မိေတာ့ လွည့္ၾကည့္လာသည္႔မ်က္ဝန္းတစ္စံု...
နားမလည္နိုင္ေသာအၾကည့္ေတြပါေနသည္မို႔... သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ...
" ကေလး.. ကိုယ္ ကိုၾကီးတို႔အခန္းမွာပဲအိပ္ပါရေစ...ဒီလိုအေျခအေနႀကီးမွာ ကိုယ္ကေလးနဲ႔တစ္ခန္းတည္းေနဖို႔ မဝံ့ရဲဘူးကြာ....
ေမ တို႔ကိုလဲေစာ္ကားရာေရာက္မွာျဖစ္သလို... ကေလးကိုလဲတန္ဖိုးမထားရာေရာက္မွာမ်ိဳးကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ဘူး.."
ေသခ်ာကို ေလးေလးနက္နက္ေျပာလာသည္မို႔ မျငင္းရက္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္... အကိုဗ်ာ... အကိုအဲလိုလုပ္ေလ ဒီလူက အကို႔အေပၚ ပိုက်ရႈံးေလျဖစ္တာမသိလို႔လာဗ်ာ...
အကို႔အား ထပ္ပီးခြဲခြာရဖို႔ နွင့္ ဆံုးရႈံးရဖို႔ဆိုဖို႕ဆိုတာ ေတြးေတာင္မေတြးခ်င္.... အကို႔အလိုက် ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိသည္...
