Gördüğüm En Kırgın Kıza,

33|Final

"Ben geldim." Ladin'in sesini duyunca mutfaktan çıkıp kapıya doğru ilerledim. Üstündeki ceketi çıkarıp bir köşeye fırlattı. Asla düzenli olmayı öğrenememişti.

"Hoş geldin." Yanına varınca kollarını belime sarıp kendine yaklaştırdı beni. Elimi kravatına atıp gevşettim. Kravattan hazzetmiyordu ama her toplantı günüde mecburen takıyordu.

"Seni neden her gün özlüyorum ben?"  Yüzünü yaklaştırıp yanağımdan öptü.

"Çünkü beni seviyorsun." Gülüp burnunu burnuma sürttü. Sonra da dudaklarını dudaklarıma bastırdı.

"Çüş! Tamam hiçbir şey görmedim." Dudaklarımı Ladin'den ayırıp kocaman olmuş gözlerimle Adal'a baktım. Sırtını bize çevirmiş merdivenlere bakıyordu.

"Aferin oğlum, öyle dur. Anneni öpmem gereken bir mesele var." Ladin tekrar beni kendine çekti. Elimle omzuna vurup kaşlarımı çattım. Utanmıştım.

"Ladin!"

"Vera?"

"Anne?" Kaşlarımı daha fazla çatamayacağımı anlayınca gözlerimi kısıp ikisine de düşmanca baktım. Adal, Ladin'e çok benziyordu. Sadece dış görünüşü değil huylarını da ondan almıştı. 

"Adel nerede?" Ladin'in sorusuyla konunun değiştiğini anlayıp rahatlamıştım. 

"Sinemada. Ben de şimdi onu almaya gidiyordum" dedi Adal ve merdivenlerin yanından ayrılıp yanımıza geldi.

"Sinemada mı?"

"Evet Ladin, çok mu garip?" Ceketini yerden kaldırıp çıkardığı kravatı da elinden aldım. 

"Kiminle gitti?"

"Arkadaşıyla?" 

"Hangi arkadaşı bu?" Gülerek yanağından öpüp merdivenlere yöneldim.

"Merak etme baba, abisi olarak gayet de koruyorum onu."

"Sana güveniyorum oğlum, Vera ben açım" Arkamdan gelen bağırışıyla gülüp elimdekileri yatağın üstüne bıraktıktan sonra aşağı indim tekrar. Gayet de mutluydum. Mükemmel bir ailem ve harika bir hayatım vardı. Mahalledeki teyzelerle bile anlaşabiliyordum. 

"Dolapta bir şeyler vardı sanırsam."

"Anne ben çıkıyorum. Adel'in filmi bitmiştir." Belime dolanan kollarla önce şaşırmıştım. Sonra Ladin olduğunu anlayınca ellerimi omzuna koyup dengemi sağladım.

"Evde kimse yokken seni öpebilirim sanırım."

"E ama oha."

***

Bu da bitti be.