On i ja..-czyli miłość jest zróżnicowana

,,To dla ciebie pragnę żyć"

,,Obserwuje mojego syna... Mojego i Rena. Nie mogę uwierzyć ,że mały Beakho ma już 3 lata.
-Mamoo
-Tak kochanie?
Spytałam czule obejmując małego w pasie
-Gdzie jest tatuś?
Dostrzegłam w jego małej rączce zdjęcie Rena.

-Tatuś jest teraz Aniołkiem.

-A wróci do nas?
Spytał się. Mając w oczach łzy.

-Nie wiem skarbie...

Sama tłumiłam w sobie łzy. Powimo ,że Ren żyje mam wrażenie ,że go tracimy. Muszę być silna dla siebie samej ,ale jak i dla mojego syna. Gdy zdarzył się ten tragiczny wypadek mały miał ponad dwa latka. Teraz gdy ma już trzy zdaje mi się ,że wie jaka jest ,,powaga" sytuacji. Siedziałam w dormie z dziewczynami ,chłopakami i małym ,który bawił się z psem. Dostał swój wymarzony prezent od LeeJin. Obserwowałam jak żuca piłeczke Atosowi ,a ten z zapałem ją łapał. Podeszłam do niewielkiego regału z książkami i złapalam album ze zdjęciami... Przewracałam kolejno strony. Na pierwszych były nasze dni debiutu ,na innych różne urodziny i tym podobne. Ostatnie ujeły mnie najbardziej. Przedstawiały one Rena który trzyma na rękach jeszcze małego Beakho. Obydwoje mieli na twarzach wesołe uśmiechy. Takie. Chwile podobały mi się najbardziej ,mam nadzieje że takie chwile nie zanikły na długo. Wszyscy próbowali zastąpić Małemu ojca ,ale nikomu nie uda się to w stu procętach...

Usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

-Mamo ,mogę otworzyć?
-Tak kochanie ,ale uwarzaj.
-Dobrze.

Mały pobiegł do drzwi. Stanął na palcach żeby przekręci zamek. Gdy usłyszałam że drzwi zostały otwrte dopadła mnie głuch cisza. Zaniepokoiłam się tym ,więc poszłam sprawdzić czy nic się nie stało. Gdy podeszłam do drzwi doznałam szoku... Stał tam mój Minki. Beakho (ten mały) stał jak zamurowany. Z jego małych oczu poleciały już tysiące łez. Z jego ust wydarł się krzyk:

-TATO!! WRÓCIŁEŚ..
-TAK WRÓCIŁEM I JUŻ CIĘ NIE OPUSZCZE...

WIEDZIAŁAM ŻE TO SIĘ TAK WESOŁO SKOŃCZY...ALE TO NOE KONIEC TEJ PIĘKNEJ HISTORII...