Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yanıma oturup benimle konuşmadığı günden sonra bara gelmeyi sonlandırmıştı, ölüm meleği. Onu görmek istiyordum ama bu isteğimden nefret ediyordum aynı zamanda. Komik, bu tür şeyleri romanlarda okuduğumda saçma olduğunu tekrar ederdim sürekli. Evine gitmek, yeniden tenini ve nefesini hissetmek istiyordum ancak bunu yapamazdım, aptalca olurdu.
Üçüncü karşılaştığımız yerde, onu bir binanın tepesinde gördüğüm gelmişti aklıma. Bu yüzden gidip orayı kontrol etmiş, gittiğimiz ve karşılaştığımız her yeri aramıştım ancak onu bulamamıştım.
Daha sonra aklıma tanıştığımız yer gelmişti. Islak bedenini, kafasına silahı dayayışını bir durakta görmüş, sesini ilk orada duymuştum. Orada olma ihtimali çok az gelmişti gözüme ancak o kadar umutsuz durumdaydım ki bedenimin o durağa yalpalanarak gidişine engel olamadım.
Ancak orada da yoktu. Olmasını beklemek de garip olurdu zaten; böyle düşünüyordum omzumda hissetiğim soğuk parmaklara kadar.
Arkamı döndüğümde elleri ceplerinde, kapüşonunu kafasına kadar çekmiş bir Katsuki beklemiyordum tabii. Göz teması kurmuyor, o özlediğim ama ölümü tattıran yakutlarına bakmama fırsat vermiyordu.
Ben ise ayağa kalkıp o an ona sarılmış işte. Özlediğim saçlarına geçirdim parmaklarımı, özlediğim bedenine sardım kollarımı ve özlediğim kokusunu çektim içime. Özlemiş olmam tam bir saçmalıktı evet, ancak herkesten farklıydı -özellikle ölümü bu denli gösterebiliyor oluşu- hayatımda olumsuz durumlara düşmeme, yanlış yollara sapmama neden oluyordu aynı zamanda ama böyle bir farklılığı yeniden görmeyi istiyordum o zamanlar. Düzgün düşünemiyordum çünkü gözlerim, ölüm meleğinin güzelliği tarafından boyanmıştı.
Bir ölüm meleği olarak işini doğru yapıyor, diğerlerini elini kana bulamadan öldürüyordu. Tanıştığı kişiler çok gecikmeden cansız bedenlerini seriliyordu Katsuki'nin kokusunun sinmiş olduğu yerlere; ara sokaklara, çatılara ya da otel odalarına.
Buna, barda en son içtiği ve öpüşerek bardan çıktıkları adamın, birkaç gün sonra ölüm haberinin yayıldığı haberlerde görmüştüm.
Ancak ben hayattaydım ve bundan adım gibi emindim, ve hâlâ eminim ki, ben onu herkesten daha çok tanımış, daha çok görmüş ve diğerlerinin aksine onunla daha çok vakit geçirmiştim.
Nedenini ölümcül hareketlerine her zaman şiddetle karşı çıkmama bağlıyordum. Ama olan olmuştu işte, sonunda ben de yoldan çıkmıştım ve amacına ulaşmıştı.
Tabii ben bu konuda herkesin aksine bir farklılık yaratmak istiyordum.
Ölümü yaşamak yerine; ölümün ona ne denli yakışacağını düşünmeye başlamıştım son zamanlarda ve bu düşüncem, bedenimin harekete geçmesini emredercesine beynimi içten içe kemiriyordu.
Bir ölüm meleğinin siyah kanatlarının, kendi kanında ıslanmasını görmek, gözlerindeki ölümü değil de ölü ifadesini izlemek istiyordum.
Bu yüzden ona sardığım kollarımı gevşetmeden elimi kalçasına atmış, arka cebindeki Rus ruletine uzanmıştım. Oynamak istiyordum, iyi düşünemiyorum.
Bir neden arıyordum, Neden bu hâldeyim, neden bunu yapıyorum?
Ancak ne bir neden bulabiliyor, ne de bir sonuca ulaşabiliyordum, tıkanmıştım sanki. Bir nedeni yoktu, o sadece -ölüm meleği bile olsa- bir melekti ve onun küçük bir fısıltısı benim gözlerimi boyuyordu.
Diğer herkese yaptığı gibi geç de olsa onun güzelliğine kapılmıştım.
Kollarımı gevşettiğimde ve geri çekildiğimde ellerim arasındaki silahı gördüğündeve sergilediği yüz ifadesi ile onun ilk defa şaşkın ifadesine tanık oldum. Her zaman ki gibi görünmüyordu, alaycı bakmıyor ya da gülmüyordu.
"Oynayalım," demiştim ruleti açıp boş mermi bölümüne bakarak. "Ben de bir seferlik senin gibi olacak, ölüm oyununa katılacağım."
...
Biraz saçmaladım sanırım, yorumlarınıza ve eleştirilerinize cidden aşırı ihtiyacım var!! ;n;
Ve
Aslında Katsuki'nin gerçekten bir ölüm meleği olmadığını, Eijirou'nun onu kafaya takıp takıntı hâline getirmesinden dolayı böyle dediğini belirtmek isterim.
Eijirou, fazla karışmış olan beyni ve bu hâldeki psikolojisi yüzünden, hareketlerinin nedenini Katsuki'nin büyüleyiciliğine bağlıyor.
Aslında bir yandan haklı çünkü sarışın ölüm meleğimiz, kurbanlarının kendi intiharlarına yol açması için gözlerini boyuyor, bu hâle gelmelerine neden oluyor.
