เวอร์นอนมองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงง ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆเพื่อเรียกสติกลับคืนมา เขากำลังสับสนระหว่างความจริงและความทรงจำ ห้องๆเดิม เตียงๆเดิม เวอร์นอนกวาดสายตาไปรอบก่อนหยุดกับแผ่นหลังกว้างที่ยืนอยู่นอกระเบียง
สัมผัสเย็นเยียบที่ฝ่าเท้า หลังจากเขาก้าวลงจากเตียงทำให้เวอร์นอนรับรู้ได้ว่าเขาไม่ได้ฝันหรือกำลังสับสนอะไร นี่คือความเป็นจริง เขาอยู่ที่นี่จริงๆ และคนๆนั้นกำลังยืนอยู่แค่ตรงนั้น เวอร์นอนควานหาไม้กายสิทธิ์ของตนเอง ก่อนก้าวเท้ายาวๆอีกไปที่ระเบียง
"นายเป็นใครกันแน่"
เสียงทุ้มเรียกความสนใจของมิคาเอลกลับมา ครั้งนี้เขาไม่ได้ล่วงเกินเวอร์นอนอย่างที่เคยเป็น เขาแค่ปล่อยให้อีกฝ่ายนอนหลับอย่างเป็นสุขเพียงเท่านั้น เพราะคำพูดของเจมส์ที่อยู่ในหัว ทำให้มิคาเอลเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นในใจ
เขารู้สึกอยากทะนุถนอมเวอร์นอน
"ผมสั่งให้คุณนอนพักไงเจ"
"นายเรียกฉันว่าอะไรนะ!!"
เสียงที่ดังขึ้นของอีกฝ่ายทำเอามิคาเอลขมวดคิ้ว ร่างสูงก้าวเพียงสองก้าวก็ประชิดตัวของคนหน้าหวาน มือหนาจับแก้มของอีกฝ่าย ก่อนมองลึกลงไปในดวงตา แววตาที่แสดงถึงความเกรี้ยวกราดของอีกฝ่ายทำเอาเขาชะงักไป เวอร์นอนหลุดจากคาถาของเขา...
เวอร์นอนมองการกระทำของอีกฝ่ายด้วยความตกใจปนโมโห เมื่อมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ เวอร์นอนยิ่งมั่นใจว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาคือชายหนุ่มในความทรงจำคนนั้นไม่ผิดแน่ ใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจ ผมสีบลอนด์หม่น ดวงตาสีเทาอ่อนเช่นนี้
"ฉันถามว่าว่านายเป็นใคร"
เขาปัดมือของอีกฝ่ายออกอย่างแรง ก่อนยกไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่มิคาเอล มือเรียวสั่นน้อยๆอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจเต้นระรัวขึ้นมาอย่างรุนแรง เวอร์นอนไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร และเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน
STAI LEGGENDO
[AU]The Fourth Bloomsticks
Fantasy'ผมไม่ชอบเด็กสลิธิริน' 'ฮัฟเฟิลพัฟอย่างนาย... ไม่มีสิทธิ์จะมองหน้าฉันด้วยซ้ำ'