adopted by one direction✅

hoofdstuk 43: Lucas

(Oke, om het plaatje hierboven in de media te begrijpen, moet je weten dat Liam bang is voor lepels)

Ik word wakker gemaakt met pannen en geschreeuw.

''BO! Kan je mijn haar doen?!''

''Ik heb hulp nodig!! Mijn koffer wil niet dicht!''

''Waar is mijn tandenborstel?''

''Iewl!! Heeft iemand mijn en Niall's tandenborstel omgewisseld?''

''Ik was het niet!''

''Louis, je bent dood!''

''Ik leef nog hoor!!"

3 seconden later.

''AUW! Oke ik ben dood.''

Kunnen deze kleuters nooit normaal doen? Oke, ik moet niet zeuren, ik ben geen haar beter. Ik stap uit bed en doe de onesie aan die ik had klaargelegd aan. Mijn haar doe ik in een losse knot. Ik doe mijn lage all-stars aan en poets mijn tanden. Ik trek mijn koffer achter me aan en kijk dan voor de laatste keer in de kamer of ik niets vergeten ben. Ik til de koffer tree voor tree naar beneden terwijl ik mijn voeten steeds een tree omlaag zet. Halverwege de trap gaat het mis. Mijn bovenste voet glijd weg waardoor hij de andere voet raakt en die meeneemt in zijn val. Ik kan mezelf tegenhouden met de ene arm terwijl ik met de andere voorkom dat mijn koffer de trap af stuitert. ''HELP.''

Mijn broer verschijnt boven aan de trap en barst in lachen uit. Idioot. ''ALS JE NU JE MOND HOUDT EN MIJ KOMT REDDEN ZAL IK HET OVERWEGEN OM JE NIET OP TE ETEN.'' Gil ik kwaad. Hij grijnst. ''Ik weet dat ik lekker ben, maar daarom hoef je me nog niet op te eten zusje.'' Grinnikt hij terwijl hij de koffer van me overpakt. Hij helpt me overeind en loopt dan met mijn koffer naar beneden. Ik volg hem nadat ik mijn kont heb afgeklopt met mijn handen. (filmpje in media: het gaat erom over hoe die jongen om help roept zodra hij in de attractie zit. Zo roept Bo ook.) Beneden zijn de andere jongens ook al. We stappen in de tourbus. De jongens van 5sos zijn er ook. ''Wat doen jullie hier nou weer?'' Vraag ik aan ze. ''Niet blij om ons te zien?'' Vraagt Ashton. ''Wij zijn het voorprogramma van 1d.'' Zegt Luke. (vanaf nu gebruik ik gewoon afkortingen. 5sos staat voor 5 seconds of summer en 1d staat voor one direction voor als je dat nog niet wist.) Ik knik begrijpend. Ik laat mezelf op de bank ploffen net zoals de rest. De bus begint te rijden en ik kijk een beetje rond. Het is eigenlijk echt heel groot voor een bus. Wij zitten nu in een soort van woonkamer met banken, een salontafel en aan de muur hangt een televisie. Na ongeveer 10 minuten stopt de bus weer. Ik kijk verbaasd op. Zijn we er nu al? ''Bo wil je even met ons meekomen?'' Vraagt Calum terwijl Luke, Michael en Ashton ook opstaan. Ik knik verbaasd en loop mee. We trekken onze jas aan en lopen dan de bus uit. Ik zie een groot grijs gebouw voor me. We staan voor een soort boogpoortding als je snapt wat ik bedoel. Op het bord dat eraan hangt staat 'Orphanage'. We zijn bij een weeshuis? Nu kijk ik nog verbaasder. Blijkbaar ziet Luke het want hij zegt ''We willen iemand adopteren en we laten jou kiezen omdat jij er vooral mee om moet gaan samen met Lina, maar ook omdat jij ervaring hebt met weeshuizen. Jij weet wie het moeilijk heeft en wie niet. We willen graag iemands leven verbeteren, hem of haar van zijn angsten afhelpen. We denken dat jij daarmee kan helpen omdat jij het ook hebt meegemaakt. Zou je dat willen doen?" Ik knik hevig. Ik pak Ashton's hand en met zijn vijfen lopen we naar de voordeur. We bellen aan. Na een paar secondes wachten gaat de deur open. In de deuropening staat een oude, kale en streng uitziende man. ''Ja?'' Vraagt hij nors. ''Wij hebben een afspraak. We zouden graag iemand willen adopteren.'' Zegt Calum. Nu kijkt hij gemaakt vriendelijk. ''Natuurlijk kom binnen. Volg mij maar.'' Zegt hij. We volgen hem naar een grote zaal. Daar staan allemaal kinderen. Vooraan staan de oudste en achteraan staan de kleinste. Ik kijk een beetje rond. Mijn oog valt op een jongen rond de 12 jaar volgens mij. Hij heeft kapotte kleren aan terwijl het hier vriest ofzo. Ik trek mijn jas dichter tegen me aan en ril even. De jongen staat ook lichtelijk te trillen. Hij kijkt naar beneden. Ik loop langzaam op hem af en blijf voor hem staan. ''Hallo.'' Zeg ik zachtjes. Zijn hoofd schiet omhoog en hij stapt angstig achteruit tot hij tegen de muur staat. Ik kijk hem geschrokken aan. Zijn hele gezicht zit onder de blauwe plekken. Ik zet een klein stapje naar voren en hij verschiet. Hij rent weg naar boven en rent een kamer in. Er komt een man rond de 26 op me af. ''Hij is bang. Ga maar achter hem aan. Ik loop wel mee. Maar doe wel voorzichtig.'' Zegt hij vriendelijk. Ik volg hem naar de kamer waar de jongen in was gerend en klop zachtjes op de deur. Ik open hem zachtjes, stap naar binnen en sluit de deur weer zachtjes. De jongen zit op zijn bed maar zijn hoofd schiet omhoog zodra hij de deur open hoort gaan. Hij ziet mij staan en kruipt naar achter. Hij gaat angstig in de hoek van de kamer zitten. Ik loop langzaam op hem af en blijf als ik 2 meter van hem vandaan ben staan. Ik ga zitten op de grond. De jongen kijkt naar elke beweging die ik maak. ''Hallo. Ik ben Bo. Je hoeft niet bang te zijn hoor. Ik doe je niks.'' Vertel ik hem. Nieuwsgierig maar toch nog wel bang komt hij langzaam dichterbij terwijl ik vertel. Ik glimlach en houd mijn armen open voor een knuffel. Hij kruipt nu helemaal op me af en neemt de knuffel aan. Hij gaat tussen mijn benen in zitten en slaat zijn benen om mijn middel. Zijn armen om mijn nek en zijn hoofd op mijn schouder. Hij houdt me stevig vast terwijl hij begint te huilen in mijn nek. Ik neurie een liedje terwijl ik rustgevende bewegingen op zijn rug maak met mijn handen. Na een tijdje is hij weer een beetje rustig. ''Gaat het weer een beetje?'' Vraag ik zacht. Hij haalt zijn hoofd uit mijn nek en kijkt me aan. Hij knikt. ''Wat is je naam?'' Vraag ik aan hem. ''Lucas.'' Fluistert hij schor. Hij heeft vast lang niet gepraat. ''Mag ik je optillen?'' Vraag ik zacht. ''Waarom?'' Vraagt hij bang. Nog steeds fluisterend en schor. ''Ik wil een glaasje water voor je pakken omdat je stem zo schor is.'' Leg ik hem langzaam uit. Hij knikt als toestemming. Ik sta langzaam op en til hem voorzichtig op. Hij klemt zich steviger aan me vast. Ik loop naar de kraan in de kamer en pak een beker terwijl ik hem met 1 arm vasthoudt. Ik vul de beker met water uit de kraan en geef het aan hem. Met trillende vingers pakt hij het glas vast. Het valt bijna om. Ik pak het weer uit zijn handen. Ik breng de beker naar zijn mond en hij drinkt het helemaal op. Ik vul hem nog een keer en doe hetzelfde. Dan loop ik naar het bed in het midden van de kamer. Ik zet hem op mijn schoot neer terwijl hij me nog steeds stevig vast heeft. ''Wat heb je met je gezicht gedaan?'' Vraag ik zacht en voorzichtig. Bang dat hij weer in paniek raakt. Hij krijgt tranen in in zijn ogen. ''Je hoeft het niet te vertellen.'' Zeg ik zacht. ''Jawel. Dat wil ik. Ik vertrouw je.'' Zegt hij. Zijn stem is al minder schor. Ik glimlach naar hem en hij neemt een hap lucht. ''Ik zit hier al sinds dat ik 4 was. Mijn ouders waren heel gelukkig samen, en ik was enig kind. We waren een gelukkig gezin samen. Totdat mijn moeder ernstig ziek werd. Al snel overleed ze. Mijn vader kon het niet meer aan en pleegde zelfmoord. Ik moest naar een weeshuis. Ik was 4. In het weeshuis was het een hel. De baas liet mij alle klusjes doen. Het was nooit goed en dan kreeg ik straf. Hij sleurde me dan aan mijn haar mee naar een donker kamertje. Hij had daar allemaal enge spullen. Messen, zwepen, noem maar op. Hij begon me dan te slaan en schoppen en snijden. Ook met de zweep. Ik heb allemaal dingen op mijn rug. Sneeën en littekens, maar ook blauwe plekken. Op mijn hele lichaam staan die trouwens. I-ik heb me-mezelf o-ook ge-ge-gesne-gesneden.'' Ondertussen was hij al aan het huilen. Ik krijg tranen in mijn ogen. ''Het spijt me zo erg voor je.'' Zei ik. ''E-er is m-meer.'' Stottert hij. Ik knik als teken dat hij verder mag gaan. ''Er is een meisjesbegeleider in het weeshuis. En als die straf geeft, wat v-vaak i-i-is. D-dan d-doet ze stoute di-dingen. D-dan v-ver-verkracht ze m-me.'' Stottert hij huilend. Ik knuffel hem steviger als dat ik deed. ''Misschien kan ik je leven beter maken.'' Zeg ik zacht. ''Hoe dan?'' Vraagt zijn kwetsbare stem. ''Ik ben hier niet zonder reden. Ik zat vroeger ook een weeshuis. Ik werd door iedereen gepest. Ik was al een paar keer geadopteerd maar laten we het erop houden dat dat niet zo goed afliep. Mijn adoptievader die ik vanaf mijn geboorte ken had mijn adoptiemoeder doodgestoken voor mijn ogen, ik werd mishandeld en verkracht door hem. De kinderbescherming kwam erachter en bracht me in een weeshuis. De laatste keer dat ik ben geadopteerd was door one direction. Dat is een wereldberoemde band. Ze zijn geweldig. Ik woon nu nog steeds bij hun. In het begin was ik ook heel bang. Later bleek dat Louis mijn broer was. Louis zit ook in one direction. Samen met Harry, Niall, Zayn en Liam. In het begin at ik niks en had ik anorexia. Daar ben ik inmiddels vanaf. Ik ben erachter gekomen dat ik gewoon kan eten wat ik wil zonder dat ik aankom. Dan heb je nog de haat. Daar kan ik echt niet tegen. Maar de jongens helpen me daarbij. Toen school. Ik werd gepest. Ik ben naar een andere school gegaan en werd populair. Ik kwam voor mezelf op en was eindelijk een keer mezelf. Ik sneed mezelf ook altijd.'' Vertel ik. Ik stroop mijn mouwen op. Al mijn sneeën komen tevoorschijn. Hij kijkt me met grote ogen aan door mijn verhaal. ''Nu ben ik hier met de jongens van 5 seconds of summer. Ze willen iemands leven beter maken. Zij zijn ook mijn oppas. In het begin was ik bang voor ze, maar nu zijn ze mijn beste vrienden.'' Vertel ik hem. Hij knikt. ''Wil je ze ontmoeten?'' Vraag ik. Hij knikt voorzichtig. Hij glijdt van mijn schoot af en gaat naast me zitten. Ik sta op en steek mijn hand naar hem uit. Hij neemt hem aan en gaat ook staan. Hij is een stuk groter als mij maar dat maakt mij niks uit. Samen lopen we de kamer uit. De jongen is al weg. We lopen naar beneden waar de jongens met iemand een gesprek proberen te beginnen, maar die beginnen steeds te gillen. Ik grinnik. De jongens merken mij op en lopen op me af. Lucas gaat bang achter me staan en houdt mijn hand stevig vast. ''Jongens, dit is Lucas. Lucas dit zijn Luke, Michael, Calum en Ashton.'' Zeg ik terwijl ik ze aanwijs als ik hun naam zeg. Ze merken dat hij bang is en gaan door hun hurken. ''Je hoeft niet bang te zijn, we doen je niks. Wil je dat wij je adopteren?'' Vraagt Calum zachtjes. Lucas kijkt mij vragend aan. Ik knik met een glimlach waardoor hij ook knikt. De jongens glimlachen ook en gaan dan weer gewoon staan. ''Bo, gaan jullie zijn spullen maar inpakken. Dan regelen wij het papierwerk wel.'' Zegt Luke. Ik knik en samen lopen we naar boven. Zodra we uit het zicht zijn van de anderen knuffel ik hem stevig. Hij kijkt me verbaasd aan. ''Waar was dat goed voor?'' Vraagt hij met een kleine glimlach. ''Ik ben gewoon blij dat ze jou adopteren.'' Mompel ik in zijn nek. Hij glimlacht. We laten los en pakken zijn spullen. We zijn nu bezig met zijn toiletspullen. ''Wil je,.. Wil je je even omdraaien?'' Vraagt hij. Ik frons maar draai me toch om. Ik hoor hem rommelen. ''Draai je maar weer om.'' Zegt hij. Ik draai me weer om. Hij wil zijn toilettas bij zijn andere spullen in zijn rugzak doen maar ik houd hem tegen door mijn hand op zijn arm te leggen. (Hij heeft echt weinig spullen.) ''Geef eens.'' Zeg ik terwijl ik naar zijn toilettas wijs. Meteen wordt hij zenuwachtig. Hij schudt zijn hoofd. Ik zucht. ''Het is voor je eigen bestwil.'' Zeg ik. Hij kijkt twijfelend, maar dan laat hij een zucht horen en geef het aan mij met gebogen hoofd terwijl hij een ''Hier'' mompelt. Ik ga voor het bed op mijn knieën zitten en maak de toilettas open. Ik haal hem helemaal leeg totdat ik vind wat ik zocht. Zijn mesjes. Het zijn er 2. Ik pak ze eruit. ''Luister Lucas. Dit móét ophouden.'' Zeg ik met de nadruk op 'moet'. Hij kijkt me moeilijk aan. Ik pak zijn pols en loop naar de prullenbak. ''Doe jij het of ik?'' Vraag ik. Hij weet vast wel wat ik bedoel. ''Jij.'' zegt hij zacht. Ik gooi de mesjes in de prullenbak. Hij kijkt moeilijk weg. Ik knuffel hem. Hij knuffelt me terug en begint zachtjes te huilen. ''Je kan dit Lucas. Vergeet niet dat wij je gaan helpen.'' Zeg ik. ''Wij?'' Vraagt hij. ''De jongens gaan je ongetwijfeld ook helpen.'' Zeg ik. ''Weet je dat zeker?'' Vraagt hij onzeker. ''100 procent.'' Zeg ik met zekerheid in mijn stem. We laten los uit de knuffel. Ik doe zijn rugzak op mijn rug. Ik pak zijn hand. ''Klaar?'' Vraag ik. Hij knikt zachtjes. We lopen de kamer uit naar beneden. De andere jongens staan al bij de deur te wachten. ''Alles geregeld?'' Vraag ik. Ze knikken. ''Nog één ding: We moeten nu wel gelijk op tour. Vind je dat erg?'' Vraagt Ashton. Lucas schud zijn hoofd. De jongens zuchten opgelucht. ''Mooi. Kom dan gaan we.'' Zegt Michael. Ik doe mijn jas uit. ''Hij is waarschijnlijk veel te klein maar het is beter dan niets. Hier.'' Zeg ik en geef mijn jas aan Lucas. Hij schudt zijn hoofd. ''Dan krijg jij het koud.'' Zegt hij. ''Maak je maar niet druk om mij. Ik kan wel tegen een stootje. En daarbij: De bus staat aan de overkant van de straat. Doe nou maar gewoon aan.'' Zeg ik. Hij doet mijn donkergroene leger-achtige jas over zijn schouders en pakt dan weer mijn hand. Ik kijk hem glimlachend aan. Nu gaan we echt. We lopen naar buiten. De kou bezorgt mijn huid kippenvel. Ik sla mijn armen over elkaar om een beetje warmte op te vangen. Snel lopen we naar de bus en stappen in. We horen allemaal geschreeuw. We stappen de woonkamer binnen. Gelijk vliegen Niall en Louis op mij. Letterlijk. Nu lig ik op de grond met 2 poep zware jongens op me. ''Ik ben ook blij om jullie te zien hoor.'' Lach ik. De jongens grinniken maar blijven liggen. ''Kunnen jullie van me afgaan?'' Vraag ik na een tijdje als ik doorheb dat ze echt niet van me afgaan. Ze schudden hun hoofd. ''IEMAND HAAL DEZE ZWARE POEPHOOFDEN VAN ME AF.'' Roep ik. Ik zie Lucas geschrokken achteruit deinzen door mijn geschreeuw. ''Oowh poepies sorry Lucas het was niet de bedoeling om je bang te maken.'' Zeg ik schuldig. Hij schudt zijn hoofd met als betekenis dat het goed is. Niall en Louis merken Lucas nu pas op en willen op hem afgaan. Ik hou ze tegen door hun armen te pakken. ''Hij is bang.'' Zeg ik. Ze knikken en blijven op afstand van hem staan. Ze stellen zichzelf voor net zoals Liam en Harry. ''Waar is Lina eigenlijk? Ik heb haar nog niet gezien.'' Vraag ik. De jongens kijken moeilijk weg waardoor ik weet dat er wat is. ''Bo.. Het is misschien beter als je even gaat zitten.'' Zegt Zayn zacht. Ik kijk bezorgd en ga voorzichtig op de bank zitten. ''Lina... Wilde liever bij Perrie blijven als met ons mee op tour gaan.'' Zegt Zayn. Mijn ogen vullen zich met tranen. ''Waarom?'' Vraag ik zacht terwijl ik mijn tranen probeer in te houden. Zayn kijkt weg. ''Zayn.'' Zeg ik. ''Ze.. Ik weet het niet.'' Fluistert hij terwijl hij begint te huilen. Hierdoor laat ik ook mijn tranen vallen. ''Vindt ze me niet meer aardig?'' Fluister ik. ''Natuurlijk wel! Maar Lina is wagenziek en kan niet tegen lang reizen.'' Legt Zayn uit. Ik knik. Ik moet het achter me laten. Lina vind me gewoon aardig, en nu moet ik lol maken met Lucas. Dat lukt me wel. Ik veeg mijn tranen weg net zoals Zayn. ''Zullen we elkaar beter leren kennen?'' Vraagt Liam. We knikken en gaan allemaal zitten. Ik zit naast Lucas en Harry. We beginnen vragen te stellen. Op een gegeven moment komen we bij de vraag waarom Lucas in het weeshuis zit.