UMUDUM OL

2.BÖLÜM

MULTİMEDYA AYAZ

Ayaz ve Ayça'nın bu tavırlarına bir anlam verememekle geçti günüm.Akşam eve gitmek için okuldan çıkacaktım ama Ayaz'ı da beklemek istediğim için çıkış kapısında durdum bekliyordum.

Ayaz ve Ayça yine yan yana okuldan çıktı?Eskiden hiç konuşmazlarken şimdi hep yan yanalardı?Bir anlam veremezken ikisi de beni görünce sustu.

Ayaz'ın yanağına sulu bir öpücük kondurdum.Ayça kafasını hemen başka bir tarafa çevirdi?Ne oluyor lan bunlara?Ayaz da zoraki gülümsedi?Eskisi gibi sarılmıyor ve Ela'm demiyordu artık. Tuhaf geliyordu kendimi boşlukta gibi hissediyorum.

Bir de Üniversite sınavlarına az kaldı seneye gidecekti ve bu tavırları daha da üzüyordu beni.

Birlikte sessizce yürümeye başladık.Sessiz sessiz..Bu sessizlik beni mahfediyordu..Sevdiğim adam sesine aşkı olduğum adam son günlerde hiç konuşmuyordu benimle..Bu çok ağrıma gidiyordu çünkü Ayça ile konuşuyorlardı hele bu beni her gördüğümde cehennem kuyularına atıp geri çıkartıyordu.

Evlerimiz birbirine yakındı genelde sabahları ve çıkışlarda birlikte giderdik ama farklı bir şekilde onlar benim iki yanıma geçip hiç konuşmazlardı ama şimdi ortada Ayaz vardı ve arada bir birilerine kaçamak bakış atıyorlardı.En yakın arkadaşımdan deli gibi kıskanıyordum.Ama yakın arkadaşım diye bir şey diyemiyordum.Eve yaklaştığımızda Ayaz' a döndüm.Ben Ayaz'a dönünce ikisi de bana baktı.

"Ayaz seninle konuşabilir miyiz? "

"Tabi" dedi yandan Ayça'ya bakarak.Anlamadığım bir hareket daha.Sanki izin ister gibi baktı.Ayça kafasını diğer tarafa çevirdi. Umursamamaya çalışıyor gibiydi.Zaten ona ne ki?

"Yalnız" dedikten sonra Ayça yüzüme bile bakmadan Ayaz'a kötü bir bakış attı.

Hayır hayır şüphelenemem!En yakın arkadaşımdan şüphelenemem! Şüphelenemem de bu tavırları ne o zaman amk?

"Ayaz benden gizlediğiniz şey ne?Ayça ile?"

Gözlerime acı acı bakıyordu.Söyleyecek ama dili varmıyormuş gibiydi..

"Ela..Affet beni..Ben onunla birlikte oldum..Yani bunu sana nasıl yaptım bilmiyorum..Bir anda oldu ..Bunu söylemesi çok..çok zor..Ela yüzüne bakmıyorum..Seni seviyorum ama abimin barındaydık ya üçümüz iki hafta önce orda seni baban çağırdı sende erken gittin..Bende sen gittikten sonra evime gitmek için kalktım..Ayça da kalktı yerinden..Beni bırakır mısın dedi..Senin yakın arkadaşın diye tamam dedim..Sonra arabayla evine götürdüm..Birden emniyet kemerini çıkarttı..Teşekkür ederim dedi..Önemli değil demek için başımı çevirdim..Ah çok utanıyorum kendimden Ela..Sana bunu yapmayı kesinlikle istemezdim..Biran da ona döndüğümde dudağıma yapıştı şok olduğum için onu ittiremedim sonra arabada benim olduğum tarafa geldi ve orda olan oldu.Özür dilerim hayatım o anda aklımı karıştırdı.Geri çekemedim kendimi..Ama..Ben...Hala..Seni çok seviyorum..Biranlık hataydı zaten sarhoştum tam hatırlamıyorum bile sadece kesik kesik hatırlıyorum..Özür dilerim..Sana söyleceğini söyledi bende yalvardım o zaman benimle sevgili olacaksın dedi ilk önce seninle aramın bozulmadından korktuğum için tamam dedim ama artık dayanamıyorum Ela sana uzak durmaya ama o zaman söyleyemezdim..Çok utanıyorum ve kendime acıyorum...Nasıl biranda öyle bir şey yaptım anlayamıyorum.."

Durdum yüzüne baktım.Gözleri dolu doluydu.

Lanet olsun!

Amk ben en yakınım dediğimden bu kazığı yiyebileceğimi hiç düşünmedim!

Hep güvendim ona lan ben!

O belki de hep yanımda Ayaz için durmuştu!

Gerizekalı ben!

Nasıl anlamadım?

Nasıl güvendim ikisine de?

Yok,yok kimseye güvenmek artık!

Lanet olsun size de verdiğim değerede!

İkinizde ölün!Umrumda değil artık!

Şerefsiz!

Bir oruspuya yıllarca kardeşim demişim!

Birde sevdiğim adam bana bunu yaptı!

Bunu nasıl kaldıracağım!

Allahım yardım et,

Bunlar çok ağır..

"Ela,Ela bir şey söyle.Bağır,çağır,söv ama bir şey söyle!"

Hala konuşuyor mu bu pezevenk?

"Siktir git sevgilinin yanına Ayaz!"

"Sensin Ela sensşn benim sevgilim o değil o bir anlık hata Ela inan bana güven lütfen"

"Güvenmek?" Sokağı inletecek bir kahkaha attım.

"İnanmak?"Aynı kahkaha dan bir tane daha atyım.

"Yok öyle bir şey! Güvenmek yok!İnanmak yok!Yok bundan sonra!Sen ve o oruspu da yok bundan sonra! "

Dedim ve yürümeye başladım hızlı hızlı adeta koşarcasına yürüyordum.

Ağlamıyordum.Ağlamazdım zaten. Ne olursa olsun ağlamazdım.Biraz tuhaftım. Bu kadar yaşattıklarına rağmen ağlamaz içten içe mahfeder yavaş yavaş bitirirdim kendimi.

Arkamdan bir el kolumu tutup geriye çevirdi.

Ağlıyordu?

Ayaz?

Enteresaaann!

"Yalvarırım gitme Ela,Beni bırakma.Sensiz yaşayamam yapamam.Yapma gitme.Söv küfret vur ama gitme işte."

"Hoşça kal Ayaz! Hatta dur bir dakika niye hoşça kalıyorsun ki?Git bok çukurunda boğul Ayaz!Hadi eyvallah benden bu kadar siktir git hayatımdan"

"Bir kere izin ver son bir kere sana sarılmama izin ver Ela'm"

"1.si gerizekalı senin Ela'n falan değilim.

2.si gerizekalı nah sana son sarılma!"

Aslında bende istiyordum.Deli gibi istiyordum.Ona sarılmayı.Ona sarılırken hayatın durmasını.Ama yapamazdım.

Gururum vardı bir kere az önce paramparça olan kırılan bir gururum vardı benim.

Nefretim vardı bir kere az önce kazandığım hayatımın sonuna kadar kaybetmeyeceğim.

Ama mahfoldum bir kere mahfetti beni sevdiğim adam.

Eve girdim.Annem bir şeyler dedi duymadım daha doğrusu dinlemedim.Spor kıyafetlerimi giydim.Kulaklıklarımı taktım.En depresif depresyon mod:on müziklerimden açtım.Koştum deliler gibi sahilde hiç durmadan koştum.Hissiz hissediyordum kendimi.İçimde göğüs kafesimde bir ağırlık vardı.Sanki beni öldürecek olan zehir kanıma enjekte edilmiş bende beni yavaş yavaş öldürmesini bekliyor gibi hissediyordum kendimi.İlk defa bu güzel aşık olduğum şehrin sahiline bakmadan koştum.

Ölmek?

Nasıl bir duygudur acaba?

Acı hissettmemek?

Hissizlik?

Koca boşluk?

Güzel histi bence hissetmemek hiç acı çekmemek.Oturfuğum banktan kalktım denizin kenarına geldim.Karşımda boğaz köprüsü vardı.Oraya gidip kendimi aşağıya hissizliğe bırakabilirdim.Oraya doğru adım atacakken birden bir ambulans sesi duydum.Evimize yakın yerdeydim.Ailem zengin oldukları için boğazı gören bir evdeydik ve ambulans bizim sokağa doğru döndü?

İçimi merak kapladı hissizleşmeye giderken nerden görmüştüm o lanet ambulansı?

Bunu yarın yapmaya karar verip eve doğru yürüdüm.

Ambulans bizim kapının önündeydi?