UMUDUM OL

9.BÖLÜM

Sabah ki tartışmadan dolayı gün boyu onunla konuşmamıştık.Bu küslük veya trip gibi değildi konuşacak ortam olmamıştı daha doğrusu.Telefonlarımız aynı olduğu için onun şarj aletiyle şarj ettim.Odamdan gün boyu çıkmayı düşünmüyordum.Onun için sosyal ağlarda face, twitter, instagram, wattpad takılırdım gün boyu.Planım buydu.Hadi ama bende bir ergenim ve yaşadığım şeyler hiçte hafife alınacak şeyler değil.Kafamı anca böyle dağıtırım ben.Yüksek ses müzik de eklenirse iyice depresif moda girerdim.Kahvem eksikti ama onu da Umut'tan isteyemezdim ve yüzünü de görmek istemiyordum.Aşağıya da inmeyecektim.Telefon açılır açılmaz bende mobil veriyi açtım.WhatsApp'tan mesajlar yağmaya başladı.Tabii ki hepsi Ayaz'dandı.Pişmanmış..Çok seviyormuş..Hepsi Ayça yüzünden olmuş..Onunla birlikte olurken bile beni düşünmüş..Beni çok özlemiş..Evime de gelmiş..Evde yokmuşum..Babam da bilmiyorum demiş..Annem ölmüş..Bir dakika bir dakika bu kadar mesajın arasında bu gerizekalı Ayçayla beraber olurken beni düşündüğünü mü yazmış.Siktiğimin salağı.Beni düşünmüş.He amk onun için kızı becerdin.Benim için değil mi şerefsiz?Bunu yazıyor gerizekalı bir de özür diliyor.

O kadar büyük bir sevginin nefrete dönüşebileceğini hiç tahmin etmezdim.Sevgiyi geçtim benim için her şeyden önemlisi güvendir.Ne demişler güven ruh gibidir terk ettiği bedene bir daha uğramaz.Aynen öyle ben iki şerefsize de güvenimi , sevgimi hatta nefretimi bile bitirdim.Galiba annemin ölümünden dolayı.Galiba değil kesinlikle öyle.İnsan üzülüyor,kırılıyor,inciniyor,güvenini yitiriyor,umudunu kaybediyor ama yanında annesi varsa toparlanıyor.İşte bende hiçbiri yok.Umut var bir tek artık.Umudum oldu.En umutsuz olduğum anda.İkimizde birbirimizin umudu olacaz.İkimizde iyileşeceğiz.Abi kardeş olacağız..Zaten uzunca bir süre hiç bir erkekle sevgili falan olmak istemiyorum.Ben alacağım dersi iyi aldım.

Biraz twitter a falan girdim.Biraz da face her sosyal ağda tek bir haber ALS hastalığını bildiğiniz dalga geçme konusu yapmışkar insanlar hırs yapmış birbirlerine meydan okuyor resmen.Hastalığı bildiğine bile emin değilim.Yazık insanlar bu kadar düştü işte bunu gerçekten bilinçli yapan o kadar az ki.Kiminin ölüm sebebi ergenlerin oyuncağı olmuş.Ne acı ama.Bilinçli yapılsa tabii ki önemli ama gelin görün ki ergenler oyuncak yapmış kendilerine.Neyse biraz da vine izledim.Ama sıkılmıştım.Artık açmıyordu.Hiç arkadaşım falan da kalmadı tabii.Aman olmasın daha iyi.Kimseye ihtiyacım da yok.Yalnız doğdum.Yalnız öleceğim.Umurumda mı sandın bu dünya?Modundayım her zaman.

Kapı tıklatıldı.Sabah ki olaydan sonra kilitlemiştim.Oha saat 17.00 olmuş.Hiç bir

şey yememiştim sabahtan beri.Ama bu kafayla tabii ki acıktığımı bile fark edememiştim.Kalktım yataktan.Üstümü şöyle bir hızlıca düzelttim.Dağılmış saçlarımı da kulağımın arkasına sıkıştırdım.Ve kapıyı açtım.

Gözleri mi kızarmış lan bunun?

Ağlamış olma ihtimali kaç ulan?

Bad boyu ağlarken düşünemiyorum.

Hadi canım o kadar değil.

"Özür dilerim Küçük.Özür dilerim.Affet beni.Ben seninle küs kalmak istemiyorum ki küçük.Ben seninle konuşmak istiyorum.Kardeşimle konuşmak istiyorum.Sen benim umudum olacaksın.Bende senin umudun olacağım.Biz birbirimizi bu karanlıktan kurtaracağız daha da karanlığa sürüklemeyeceğiz.Hadi affet beni.Konuş benimle.Çık odandan."

Gözünden bir damla yaş düştü.Şuan da şaşkınlıktan cevap bile veremiyordum ama o benim gözlerimin içine cevap beklercesine bakıyordu.Cevapım yoktu verebilecek.Sustum.Ama hala dolu dolu gözlerle bana bakıyordu.Omuzlarından tuttum kendime çektim ve sarıldım.O da ilk önce şaşırsada hemen kollarını belime sardı.

'Abim' gerçekten çok güven veriyordu.

Ne büyük ironi ben ki az önce kimseye ihtiyacım olmadığını söyleyen gerizekalı Ela şimdi çok güven veriyor sarılması diyorum.