Kamer 422

Hoofdstuk 9.

POV THIRSA

'Wat de fúck hebben we gedaan?' sist Emma zodra we ons in de bezemkast hebben verzameld. Ik en Welmoed blijven stil.

'Ik weet zeker dat het lag aan dat drankje van Avond,' zegt Emma beslist.

Welmoed haalt haar schouders op. 'Zou best kunnen, maar waarom zou hij dat doen?'

'Hij zit in het complot, definitely,' zegt Emma weer.

'Welk complot?!' Welmoed zwaait ongelovig met haar armen.

Emma negeert de vraag en haalt een klein, gouden sleuteltje tevoorschijn.
'Dit vond ik in mijn broekzak.'

Rustig kijken Welmoed en ik ernaar. Het is gewoon een simpel sleuteltje. Goud, dat wel, maar dat is dan ook alles.

'Is het echt goud?' vraag ik.

Emma pakt haar iPad met magnetische hoes uit haar tas. 'Daar komen we snel achter.' Ze duwt de sleutel tegen de magneet maar die blijft er niet tegenaan zitten. Welmoed kijkt haar niet-begrijpend aan.

'Goud is niet magnetisch,' legt Emma uit. 'En als er andere metalen, die vaak wel magnetisch zijn, in zitten, zou de sleutel blijven plakken.'

Plotseling klopt er iemand op de deur. 'Hebben we een trio?'

'Fuck off!' roept Emma verschrikt. Ze gooit in één keer de deur open. Een doffe klap klinkt en dan het geluid alsof er iets zwaars omvalt.

'Au!' Lucas ligt op de grond met zijn hand tegen zijn neus, bloed overal. De deur kwam tegen zijn hoofd aan.

Emma grinnikt. 'Had je ons maar niet moeten besluipen.'

'Emma!' roept Welmoed ongeloofwaardig uit en ze zakt door haar knieën om Lucas te helpen. Inmiddels zijn ook Aleida en Dylan er aangekomen.

'Lekker handig, Emma,' zegt Aleida. Dylan snuift alleen maar en loopt met Lucas weg, waarschijnlijk om hem te verzorgen.

'Welmoed!'

We kijken allemaal om naar wie haar heeft geroepen, inclusief Welmoed die de stem blijkbaar niet herkent. Ross? Hij rent op haar af en omhelst zijn vriendin, die hem een beetje raar aankijkt.

'Welmoed? Dat is Ross, je vriendje, remember?' zeg ik.

Welmoed trekt een wenkbrauw op. 'Ja... zeker wel.' Ze knuffelt een beetje ongemakkelijk terug maar Ross trekt zijn hoofd weg en snuift. 'Je ruikt anders.'

Emma rolt met haar ogen en zegt zachtjes 'Who cares?'

Welmoed bijt op haar lip en wordt rood.

'Wat is er Welmoed?' vraag ik een beetje achterdochtig. Ze gedraagt zich opeens wel heel vreemd.

'Ehm, ja, waar ruik ik naar dan?' zegt Welmoed.

'Je ruikt niet naar jezelf.' Ross doet een stap terug.

'Hehe,' Welmoed lacht een beetje vreemd. 'Je zal vast verkouden zijn dan.' Ze barst uit in een hysterische, ietwat enge giechel en begint vreemd te schokken.

Iedereen doet voorzichtig een stap achteruit. Welmoed stopt opeens en kijkt om zich heen. 'H-heb ik iets verkeerd gezegd?'

'Laten we naar de les gaan.' Aleida kucht ongemakkelijk.

—

Halverwege de les, net wanneer meneer van der Pin Simone aan het overhoren was, galmde een luid "ding-dong" door de school; het teken dat er iets werd omgeroepen.

"Dames en heren, vanwege calamiteiten is het noodzakelijk dat jullie het schoolgebouw verlaten. Pak rustig je tas en je jas en verzamel op het schoolplein. Blijft allemaal vooral rustig."

'Calamiteiten?' vraagt Julian. 'Wat de fuck is dat nou weer?'

Vragen als deze activeren mijn brein. Dat klinkt raar, maar dat is het ook. Ik sta op en mompel monotoon, 'Calamiteit: een calamiteit is de algemeen gebruikte aanduiding voor een ramp of een onverwachte gebeurtenis die ernstige schade kan veroorzaken. Om goed voorbereid te zijn hebben overheden rampenplannen in de kast liggen, waarin is omschreven wat te doen in geval van een calamiteit. Een onverwachte gebeurtenis kan leiden tot ernstige schade indien er sprake is van uitval van infrastructuur, transport en opslag, communicatie, regelsystemen, energie, drinkwater, waterhuishouding óf uitval van bijzondere voorzieningen op gebied van verzorging, sturing en controle, handhaving óf ongecontroleerd gedrag van grote delen van de bevolking.'

'Wát?!' roept Emma uit.

'Ik heb toen ik drie was een woordenboek gelezen,' verontschuldig ik me.

Meneer van der Pin kijkt me raar aan. 'Laten we ontruimen?'

'Oh ja,' mompelt Emma.

Iedereen doet rustig hun spullen in hun tas en loopt daarna langzaam de klas uit.

Iedereen in de gang is rustig aan het babbelen en verzamelt zich daarna nog langzamer op het schoolplein, twee meter van de school vandaan.

'Als er werkelijk een brand zou zijn heeft dit niet heel veel zin,' zegt Welmoed.

'Er is ook geen brand,' beweert Emma. 'Er is een bom.' Ze kijkt geheimzinnig en wiebelt met haar wenkbrauwen.

Welmoed is niet echt onder de indruk. 'Ja en dan gaat 'ie net af als wij weg zijn zeker, lekker handig.'

'Ja duh,' zegt Emma weer. 'Ze zijn gewoon te laat. Wij zijn net weg en dan booooomm.' Met haar handen doet ze een explosie na. Vol overtuiging kijkt ze dan naar het dak, alsof daar werkelijk elk moment een bom kan afgaan.

'Maar ze kunnen toch beter beneden een bom plaatsen?' vraagt Welmoed. 'Als het pauze is, zitten of staan we daar allemaal.'

'Misschien is dat ook zo,' zegt Emma weer. Ik luister nu echt met volle overtuiging en een beetje angst? Emma maakt me paranoïde en gaat verder. 'Eentje in de aula en eentje in de kantine. Misschien in de gang beneden nog?'

'Beter twee in de kantine, één aan elke kant,' antwoordt Welmoed. 'En dat dan ook in de aula.'

Emma knikt. 'En dan ontsteken net als we weer terug zijn en denken dat het veilig is.'

Dylan komt er even tussendoor met de melding dat dit toch wel echt een oefening is want iedereen is veel te kalm en staat te dicht bij de school. Emma en Welmoed negeren hem en gaan enthousiast verder.

Welmoed doet een soort vage dans waarbij ze door haar knieën gaat en haar handen naar beneden duwt alsof ze een ouderwetse ontsteker induwt met beide handen.
'En dan zo ontsteken.'

'Ja nee,' zegt Emma lachend, 'das veel te ouderwets. Tegenwoordig hebben ze allemaal zoiets.' Ze haalt een zwart ovaal apparaatje met rode knop uit haar zak. 'Deze vond ik vanmorgen op straat,' legt ze uit. Ze wiebelt weer geheimzinnig met haar wenkbrauwen en drukt de knop in één keer in. Er gebeurt niets en heel even lachen ze allebei, Welmoed ietwat raar. Maar ja, ze heeft vast haar dag gewoon niet.

Dan klinkt er een explosie. Iedereen kijkt op hetzelfde moment op. Rook zo zwart als roet komt langzaam omhoog van achter de gymzalen. Welmoed en ik zijn de enigen die gezien hebben dat Emma dat ding indrukte. Ze kijkt ons met bange ogen aan terwijl de puinstukken om ons heen naar beneden vallen.