Önüme koyulan kitabın sayfalarını hızlı hızlı geçerken her sayfada elle yazılmış küçük küçük notlar görüyordum. Bazı kelimelerin altı çizilmiş veya kırmızı bir kalemle yuvarlak içine alınmıştı. Bir ineğin kitabı bana denk gelmişti.
Kitabın ilk sayfa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm, Yazarın Anlatımıyla Yazılmıştır.
~ Aurora, uzaktan bir ses duyuyordu. Sanki saat gecenin üçüymüşte, o derin sessizlikte sokağın en uzak köşesinden bir ses duyuyormuş gibiydi. Tam olarak ne sesi olduğunu anlamasada tanıdık bir sesti. Yattığı hastane odasında ki aletlerden çıkan sesler, ona çok uzaktalarmış gibi geliyordu. Ancak aynı odadaydılar. Bip sesleri kulaklarından içeri giriyor, ama beynine ulaştığında çok uzaktan bir sesmiş gibi geliyordu. Gözlerini açacak hali yoktu, çok yorgun hissediyordu.
Hastanenin lobisinde okul müdürleri ve bir sürü öğrenci vardı. İçlerinde Peter ve Ned'de bulunuyordu. Birkaç polis memuru okul müdürlerine yaklaştı.
"Brooklyn'de ki okulun kamera kayıtları inceleniyor. Servise bir çeşit bomba yerleştirilmiş. Bombanın çeşidini incelediler ancak daha önce hiç görülmemiş bir şey. Sanki bu dünyadan değilmiş gibi.. sizi ve orada bulunan öğrencilerle tek tek konuşmalıyız." dediğinde Peter hızlıca telefonunu çıkardı ve Happy'i ararken oradan uzaklaştı. Elleri korkudan titriyordu. Korkusu, bunu yapanlar için değildi. Aurora içindi.
"Alo?"
"Happy! Çok kötü şeyler oldu! Okul.. okul servisimize bomba yerleştirilmiş! Arkadaşlarım yaralandı.. bomba.. normal bir şey değilmiş. Benim.. Bay Stark ile görüşmem gerekiyor Happy! O uzaylı silahları satan adamların ellerinde ki bombalardan olabilir!"
"Peter.. sakin ol. Hastanede kal. Ben Tony'e her şeyi anlatacağım. Tamam mı?"
"Happy.. ben.. tamam."
"Peter sakın hastaneden ayrılma anladın mı beni?"
"Tamam." Peter telefonu kapattığında kafayı yemek üzereydi.
Silahlı adamlar onun kimliğini biliyor olmalıydı. Örümcek Adam'ın o olduğunu biliyorlardı ve serviste olacağını sanmışlardı. Onu yine bulabilirlerdi. Olduğu her yerde ki insanlar tehlikedeydi. Kimseye görünmeden hastane kapısına ilerledi ve dışarı çıktı. Caddede park edilmiş siyah bir minibüs gözüne çarptı. İçerisinde birkaç adam vardı ama siyah maskeler takıyorlardı ve aynen, ona doğru bakıyorlardı. Peter adımlarını oraya doğru ilerletti. Minibüsün arkasında durduğunda kapılar açıldı ve iki adam hızlıca onu içeri çekti. Kafasına yediği darbe ile bayıldı.
Hastaneye gelen Aurora'nın annesi Sarah Sanchez'in arkasından May Parker'da girmişti. Danışmaya ilerleyip kızının adını söylediğinde May yanına ilerledi ve o da yeğenin adını söylediğinde iki kadında birbirine döndü.
"Ben.. Peter'ın halasıyım. Siz Aurora'nın annesi misiniz?" diye sordu. Sarah başını onaylarcasına sallarken okul müdürü yanlarına yaklaştı.
"Bayan Parker, Bayan Sanchez.. Peter o serviste değilmiş. Arkadaşıyla diğerine binmiş. Aurora 1. Katta ki travma odasında." dediğinde Sarah onları orada bırakarak kızının yanına koştu.
"Peter şu an nerede?" diye sordu May.
"Arkadaşlarının yanındaydı en son." diye cevapladı müdür.
May, Ned'i gördüğünde onun yanına gitti.
"Peter nerede?" diye sordu onada.
"Ben.. bilmiyorum. Biriyle telefonda konuşuyordu sonra ortadan kayboldu. Buralarda bir yerdedir." dediğinde onu aramaya çalıştı ama Peter telefonlarını açmıyordu.
"Serviste olan diğer kişilerin durumu nasılmış?" diye sordu May.
"Ölen yokmuş, sadece yaralılarmış." dedi Ned. May, başka çare bulamayarak Aurora'yı görmek için Sarah'ın peşinden gitti.
Doktorla konuşan Sarah, odaya girmek için izin aldığında May'de açık kapıdan girdi.
"İyi miymiş?" diye sordu.
Sarah göz yaşlarını hızlıca sildi.
"Beyin tomografisi çekmişler ama bir şey yokmuş, temiz çıkmış. Uyanmasını bekliyorlarmış." dedikten sonra tekrar ağlamaya başladı. May onun yanına yaklaştı ve iki kadın birbirine sarıldı.
"Diğer öğrencilerin durumu nasıl?" diye sordu May.
"Şoktalar ama iyilermiş. Aurora'nın en yakın arkadaşıda tam yanındaymış ama hepsinin durumları iyiymiş."
May, yeğeninin nerede olduğunu merak ediyordu ama yinede kollarında ağlayan bu çaresiz anneyi yalnız bırakamazdı. Peter elbette bir yerden çıkardı zaten.
O sırada, Peter gözlerini başında ki ağrıyla açtığında büyük bir depoda olduğunu gördü. Kolları ve ayakları bağlanmış, bir sandalyede oturuyordu. Önünde ki silahlı adamlar onun uyandığını gördüler.
"Örümcek Çocuk uyanmış demek.." diye konuştu aralarından biri ve öne çıktı.
"Örümcek Adam." diye düzeltti Peter.
"Ah.. çok özür dilerim. Tamamiyle benim hatam." diye konuştu alayla adam. "O serviste olman gerekiyordu çocuk! Neden işimizi zorlaştırıyorsun?!" diye aniden sinirlendi.
"Siz.. insanlara zarar verdiniz! O serviste 6 masum kişi vardı!" diye bağırdı Peter.
"Ve aralarında seninde olman gerekiyordu!!" Maskeli adam eline büyük bir silah aldı ve Peter'a doğru tuttu.
"Onlardan biri ölürse.. sizi doğduğunuza pişman edeceğim!" dedi Peter.
"Eğer onlardan biri ölürse.. senin yanına gelmiş olacaklar böcek!" diye bağırdı adam ve silahını tam ateşleyecekken büyük bir gürültü koptu. Deponun büyük kapısı patlayarak yere düştü ve içeri Demir Adam zırhıyla Tony Stark girdi. Arkasından içeri giren bir sürü başka zırh, adamlara ateş etmeye başladı. Tony Stark, Peter'ın iplerini çözdüğünde maskeli adamlardan biri o tarafa ateş etti. Peter, büyük kutuların arasına koştuğunda Demir Adam yanına geldi.
"Bunlar senin olmalı." diyerek ağ atıcıları ona uzattığında Peter hızlıca ondan aldı ve taktı.
"Buradan çıkmanı istiyorum, tamam mı?" diye konuştu Tony.
"O adamlar arkadaşlarıma zarar verdi! İntikamımı almalıyım!" dedi Peter ve deponun duvarına ağ atarak onun yanından uzaklaştı. Birkaç adamı ağlarıyla sardıktan sonra, maskeli adamlardan biri elinde ki koca silahla tavana doğru ateş etti.
Deponun tavanı aniden çöktüğünde Peter tutmaya çalıştı. Demir Adam'da ona yardım ediyordu.
"Peter! Hemen buradan çık!" diye bağırdı Tony.
"Seni bırakamam!"
"Bana bir şey olmaz! Bir kerede sözümü dinlesen olmaz mı?! Sadece bir kereliğine!"
Peter, Demir Adam zırhına baktı ve onu dinleyerek deponun kapısına doğru ağ attı. Zırhın güç seviyesi azalırken son gücünü itici motorlara verdi ve kapıya doğru uçtu. Depo, büyük bir gürültü ile çökerken her yeri kara dumanlar sarmıştı.
