Bir gece yine asit yağmurları yağdırıyorum üstüme, hem kendime zarar veriyorum hem de bana yaklaşmaya çalışanları bu yağmurlarda yıkıp yakıyorum.
Güneş Sisteminin en yalnız gezegeniyim ben.
Dünya’ya benziyormuşum biraz, öyle diyor bilim adamları. Hatta, Dünya’nın kötü ikizi diyorlar bana. Kötüymüşüm ben… Atmosferim, insanoğlunun bende yaşamasına müsaade etmiyormuş. Onlara hayat vermiyorum diye, kötüymüşüm ben; Dünya çok iyiymiş, hadi oradan!
Güneş’e en yakın olan gezegen Merkür’den sonra gelmeme rağmen, neden ondan daha sıcağım? Neden alev topu diyorlar bana? Yine atmosferimdeymiş suç. Onlar atmosferden diyor, ben de acılarım beni alev topu yaptı diyorum, yanıyorum ve yakıyorum diyorum; duymuyorlar.
Kendimi gizliyorum. Bu sistemin en gizemli gezegeniyim ben. Yüzeyimi en iyi teleskoplarla bile inceleyemiyorlar. Güneş’in bana yolladığı ışınları, içeri buyur etmiyor ve direkt dışarı yansıtıyorum; kimseden bir şey kabul etmiyorum ve beklentilerim yok. Beklentiler üzüyormuş. Bu özelliğimden ötürü Güneş ve Ay’dan sonra, en parlak gök cismi de benim. İnsanlar sabah ve akşam vakitleri, gökyüzünden beni seyir ederlerken hayran kalıyorlar; dışıma gülüyorum, içeride ise olaylar karışık ama kimse bilmiyor.
Ve Güneş Sisteminin, en uyumsuz gezegeniyim ben. Tüm gezegenler, saat yönünde dönerken ben tam tersine dönerim. Onlar doğudan doğup, batıdan batarlarken; ben batıdan doğar ve doğudan batarım. Uzaya bile ayak uyduramadım. Eksenimde durmak bana göre değil. Özgürlüğümedüşkünlüğümden belki de. Koyun sürüsüne koyun olmak istemeyişimden belki de.
Bilim adamları ise, hala çözemiyor bu özelliğimi. Ah bir duysalar beni, anlatacağım topraklarımdan neler gelip geçtiğini. Amma velakin duymuyorlar. Amma velakin belki de duymak istemiyorlar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
