KARAMSAR

Benim pusulam sensin

Umut; yeri geldiğinde insanın yüreğini çürüten yeri geldiğinde de insanın solmuş yüreğini hayata döndüren... Her umut ettiğimizde hayat bizi korkutup, umutsuzluğu getirir beraberinde. Bilirsiniz insan beyni, ne kadar iyiyi görmek istese de her zaman önce en kötüsünü düşünüyor, bazı istisna anlar hariç.

Sen benim, dünyanın en boktan senaryolarını yazan beynimin bile gösterdiği en güzel istisnasın. İnsanların kötülüklerinden bunalmış, insanlardan korkan ve hiçbir iyiliğe inanmayan kalbe sahibim, kabul. Kimseye inanmıyorum çünkü bilirsin, dünya bu; herkesin kalbi karanlığa bulanmış, sadece kendi çıkarları için yaşayan, 'hangi darbeyi vurursam yere çakılır' diye düşünen insanlarla dolu. Böyle bir dünyada yaşamak zor ama daha da zor olan bir şey varsa o da böyle bir dünyada birilerine inanıp güvenmek. Henüz haberin yok ama zor olanı başardım biliyor musun? Böyle leş bir dünyanın içindeki en güzel şeyi, seni bulup, sana inandım. Hayattaki her adımımı korkarak atan biriyim çünkü ne zaman halledeceğim desem, ne zaman umutlanıp bir güzelliğe inansam hepsi bir öncekinden daha ağır darbeyle yerlere serildi. Yeri geldi kalbimin varlığını unuttum, yeri geldi pes ettim. Yine de sonuç, şu an hala buradayım. En güzel tarafı ise, artık yaşadığımı hissediyorum. En çok da, senin sayende. Seninleyken hissediyorum kalbimin attığını, ellerim yüzünde gezinirken emin oluyorum gönlümün çiçeklendiğine. Koşmaktan yorulup bir adım dahi atamayacak gücü bulamadığım anlarda tek bir bakışın yetiyor eski halime dönmeme.
Hayatım hep en zor anlara denk geldiğinden zoru hiç sevmiyorum ve çabalamam gerektiğinde hep köşeye çekiliyorum. Ama sen nasıl bir mucizevi güç veriyorsan bana, tüm çabalarımı senin için harcamak istiyorum ve ilk defa korkmadan, yorulmadan, inanarak çabalıyorum.
"Hayat, dalgalı denize benzer; pusulası sevgidir" demiş F.Klinger.
Benim pusulam sensin*