Ο Πόλεμος Των Τεσσάρων #Starterliste21

Οσμή Θανάτου

~Αυτό το κεφάλαιο δεν έχει flashback. Κι αυτό, γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό και δε θέλω να αποκοπείτε. Το επόμενο, όμως, θα έχει τρία~

Καλή Ανάγνωση!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν έκανε καμία κίνηση. Στεκόταν ακίνητος στο πιο σκοτεινό σημείο της κρυψώνας του, κουλουριασμένος σε εμβρυακή στάση, προσέχοντας ακόμα και τις αναπνοές του. Δε γνώριζε το μέγεθος της ακουστικής ικανότητας των Γιγάντων, οπότε δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τίποτα. Αν είχε την ατυχία κι υπέπεφτε στην αντίληψη τους, ήταν βέβαιος πως θα εμένε για πάντα στον Κάτω Κόσμο ως άταφος νεκρός ή στην κοιλιά των αποκρουστικών πλασμάτων ως γεύμα. Έτρεμε μόνο και μόνο στη σκέψη αυτού του ενδεχομένου, ελπίζοντας ο θάνατος του να μην ήταν τόσο άδοξος και μοναχικός. Ο φόβος τον παρέλυε, άδειαζε το μυαλό του κι αδυνατούσε να συγκεντρωθεί, για να μηχανευτεί έναν τρόπο διαφυγής από εκείνον τον βέβαιο τάφο. Ακόμα κι αν παρέμενε κρυμμένος από τους Γίγαντες, σίγουρα θα λιμοκτονούσε. Αφότου είχε φτάσει στον Κάτω Κόσμο δεν είχε φάει, δεν είχε πιεί καν νερό, γνωρίζοντας ότι το νερό από οποιονδήποτε εκ των πέντε ποταμών, θα τον οδηγούσε σε μια μοίρα χειρότερη του θανάτου.

Έκλεισε τα μάτια του για λίγο, παλεύοντας να οργανώσει το συνοθύλευμα σκέψεων που θόλωναν τον νου του. Όταν τα άνοιξε, αντί για το απόλυτο σκοτάδι που είχε συνηθίσει να βλέπει, αντίκρισε την Αθηνά. Ήταν μπροστά του· Πρόμαχος, Πάνοπλη, Παλλάδα, αήττητη μέσα στην αστραφτερή της πανοπλία, μεγαλειώδης, τρομερή και εκθαμβωτική, έλαμπε από την κορυφή ως τα νύχια και προκαλούσε δέος σε όλο του το κορμί. Κρατούσε την περίτεχνη περικεφαλαία της ανά χείρας, διότι το μέτωπο της κοσμούσε κάτι άλλο, πολύ λαμπρότερο· το Στέμμα των Αθανάτων. Ένα διάδημα από χρυσά φύλλα δάφνης κι ελιάς, όπου σε κάθε φύλλο είχε σκαλιστεί το όνομα ενός Τιτάνα, Κύκλωπα ή Εκατόγχειρα, των πανίσχυρων τέκνων του Ουρανού και της Γαίας, δεκαοχτώ τον αριθμό, όσα και τα φύλλα του διαστήματος.

Η καρδιά του σκίρτησε κι αγαλλίαση τον πλημμύρισε. Η Αθηνά βρισκόταν μπροστά του, εστεμμένη Άνασσα, μητέρα των Θεών και των Ανθρώπων, παντεπόπτις, παντοκράτωρ και νεφεληγερέτις.

«Αθηνά,» ψέλλισε κι η φωνή του έτρεμε από συγκίνηση, ενώ έπεσε στα γόνατα και υποκλίθηκε γεμάτος σέβας. «Λυπάμαι που δεν ήμουν παρών στη στέψη σου. Σου είμαι, όμως, ευγνώμων που ήρθες αυτοπροσώπως να με επαναφέρεις από τον Κάτω Κόσμο. Ω Θεοί, τι ευτυχία που ελευθερώθηκες από τα Τάρταρα!»