#2 in Adventure (7/09/2017)
#2 in Adventure (2/10/2017)
#2 in Adventure (7/10/2017)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Έτος:2017 μ.Χ.
Οι Θεοί έχουν αποτραβηχτεί από τους θνητούς χιλιάδες χρόνια. Ο Δίας αρρωσταίνει και πεθαίνει από μια αρχαία κατάρα που το...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Η Ήρα κοιτούσε το ξαπλωμένο, ωχρό, ετοιμοθάνατο, σώμα του άνδρα της και μετρούσε τις ακαθόριστες ανάσες του που κάθε ώρα που περνούσε γίνονταν όλο και πιο βαριές. Ήταν πλέον σίγουρη για τη μοίρα του· κι ήταν κατάμαυρη, όπως ο λαιμός του Αετού του.
Το είχε δει στα μάτια της Αθηνάς. Με το που έριξε το βλέμμα της εκεί, σιγουρεύτηκε οριστικά για τον επικείμενο θάνατο του συζύγου της παρόλο που η μικρή αγαπημένη του προσπάθησε να πείσει τους πάντες για το αντίθετο.
"Ο Πατέρας Δίας χτυπήθηκε από την κατάρα που σας προανέφερα όπως ακριβώς μου την περιέγραψε η Γαία. Όμως, υπάρχουν ακόμα ελπίδες. Μπορεί και να ζήσει. Είναι δυνατός. Εγώ ακόμα πιστεύω σε αυτόν."
Είχε καταφέρει και είχε ξεγελάσει τους πάντες. Όχι όμως κι εκείνη.
Εξαιρετική η κίνησή της, να απευθυνθεί στη Μεγάλη Μητέρα των πάντων που γνώριζε όλα όσα συνέβαιναν πάνω στη γη. Μέσα στον πανικό και στην ανησυχία όλων των άλλων θεών, η Αθηνά διατηρούσε την ψυχραιμία της και δρούσε με μεθοδικότητα και λογική. Ανέκαθεν αυτό έκανε.
Κοιτούσε το στήθος του Δία να ανεβοκατεβαίνει αργά και να σωριάζεται στο κρεβάτι σαν σακί άμμου. Ο σύζυγός της πέθαινε. Ο άνδρας που πέρασε όλη της σχεδόν τη ζωή και απέκτησε τα παιδιά της μαζί του αργοπέθαινε σαν θνητός. Και κανένας δεν είχε τη δύναμη να τον σώσει.
Και εκείνη, η Ήρα η ατσάλινη, δεν ένιωθε τίποτα για αυτό. Ένα κενό συναίσθημα. Ούτε λύπη, ούτε χαρά, ούτε ανακούφιση, ούτε αγαλλίαση, ούτε καν αδιαφορία. Δεν ένιωθε απολύτως τίποτα.
Το είχε πλέον αποδεχτεί. Ο Δίας για αυτήν δεν αποτελούσε παρά μια συνήθεια. Όπως ο καθημερινός της καλλωπισμός, το μπάνιο της, η τροφή των ζώων, το σκληρό της πρόσωπο. Ανάμεσα σε όλα αυτά χωνόταν κι η συμβιώση με τον Δία.
Άθελα της, η μνήμη της ταξίδεψε σε μια ουτοπία, σχεδόν πέντε χιλιετίες νωρίτερα. Τότε, που την αγαπούσε πραγματικά και δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο παρά εκείνη· το ίδιο κι εκείνη ένιωθε. Τότε, που κοιτούσε στα μάτια του με έρωτα και λατρεία και έβλεπε δυο ολοκάθαρους καθρέφτες ειλικρίνειας. Τότε, που κυβερνούσαν τον κόσμο μαζί και πάντοτε τη ρωτούσε και ζητούσε τη συμβουλή της για οποιοδήποτε θέμα. Τότε, που πίστευε στα αλήθεια ότι ο γάμος -του οποίου ήταν προστάτιδα- αποτελεί χαρά και δώρο για τον καθένα.
